الهام محمدی زوراب

آموزش از راه دور عبارت است از نوعی فرایند آموزشی که در آن تمامی یا بیشتر آموزش از طریق یاددهنده نسبت به فرد یادگیرنده فارغ از زمان و مکان انجام می گیرد، بدین مضمون که تمامی یا بخشی از ارتباط بین آموزگاران و آموزنده ها از طریق یک رسانه مصنوعی، خواه الکترونیک، خواه چاپی صورت می پذیرد. بنابرتعریف، در آموزش از راه دور ابزار نرمال یا اصلی ارتباط، فناوری است. شاید در دهه های قبل، سیستم استادمحوری و حضور فیزیکی در کلاس درس، تنها راه ممکن برای ادامه تحصیل در هشت مرکز آموزش عالی بود اما حالا با وجود توسعه روزافزون دنیای آموزش مجازی، آموزش های سنتی در دانشگاه ها با یک رقیب قدرتمند روبه رو شده است. آموزش از راه دور با بهره گیری از جهان اینترنت برای انتقال مفاهیم آموزشی به دانشجو یا دانش آموز، هم اکنون به عنوان یک روش علمی و موثر در سیستم آموزشی ما شناخته می شود که روزبه روز نیز هواداران آن در حال افزایش است. این سیستم آموزشی موجب می شود دانش آموز یا دانشجوی مجازی، وقت و انرژی کمتری برای یادگیری صرف کند و بسته های آموزشی را از طریق پست الکترونیکی، بهره گیری از آموزش و کلاس های مجازی و استفاده از کتابخانه الکترونیکی دریافت کند اما آموزش از راه دور در ایران با مولفه های استاندارد دانشگاه های جهان فاصله زیادی دارد؛ به نحوی که می توان گفت آموزش های از راه دور ایران در مقایسه با آموزش های مجازی در کشورهای توسعه یافته، شبیه کودکی است که نه تنها هنوز یاد نگرفته به درستی راه رود، بلکه زمین زیر پای او برای حرکت هموار نیست. با توجه به اهمیت این موضوع قصد داریم به بررسی ویژگی ها، عوامل و اجزای نظام آموزش از راه دور در سیستم آموزشی ایران بپردازیم.