محمود جمشیدی

مقدمه: در میان حوادث و بلایای طبیعی، زلزله، به دلیل غیرقابل پیش بینی بودن، یکی از مخرب ترین این بلایا به شمار می رود. شهر تهران با جمعیتی در حدود 8/7 میلیون نفر دارای توان لرزه ای بالا و با گسل های فعال و متعدد است. یکی از کاربری های مؤثر در کاهش آسیب های ناشی از زلزله، بیمارستان ها می باشند. بیمارستان ها مشکلات متعددی در زمینه موقعیت و مکان قرارگیری شان دارند که می تواند در شرایط بحران نقش مهم و حیاتی این مراکز را کاهش دهد. تاکنون مطالعات انجام شده در ارتباط با بیمارستان ها در شرایط زلزله جامع نبوده و هر یک از آنها به بررسی بخشی از مسائل آن پرداخته اند. لذا در این مقاله، تمامی معیارهای تعیین کننده در مکان یابی بیمارستان ها در شرایط عادی و بحران (زلزله) مشخص و سپس این معیارها با یکدیگر تلفیق و پهنه-های مناسب برای استقرار این کاربری حساس و مهم تعیین شده اند. نتایج حاصل از این تلفیق با وضع موجود بیمارستان ها مقایسه و شرایط هریک از بیمارستان ها برای رویارویی با زلزله مشخص شده است. روش ها: این تحقیق از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش توصیفی- تحلیلی است. روش جمع آوری داده ها اسنادی و کتابخانه ای می باشد. روش تجزیه و تحلیل داده ها برای وزن دهی به معیارها فرآیند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و ابزار تحلیل، GIS و نوار ابزار تحلیل فضایی است. یافته ها: یافته های پ ژوهش شامل تعیین پهنه های مناسب برای استقرار بیمارستان های شهر تهران، با توجه به معیارهای هم جواری، مکانی و دسترسی در شرایط عادی و بحران و همچنین تحلیل بیمارستان ها براساس این پهنه ها می باشد. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد نزدیک به نیمی از بیمارستان های تهران در پهنه های نامناسب مکان یابی شده-اند که در صورت عدم مقاوم سازی نمی توانند نقش حیاتی خود را در زمان بحران ایفا نمایند. بر این اساس، بیمارستان ها می بایست متناسب با وضعیت پهنه ای که در آن واقع شده اند، تجهیز و در برابر زلزله مقاوم گردند.