قربانعلی سعیدنیا

زمینه تحقیق و هدف: هدف از این مطالعه، تبیین اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر تاب آوری ، خودکارامدی شغلی و اشتیاق شغلی زنان شاغل بود. روش مطالعه: طرح مورد مطالعه این پژوهش، نیمه آزمایشی است. حجم نمونه 40 نفر بود که از جامعه مذکور، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند.20 نفر به گروه آزمایش و 20 نفر به گروه کنترل تخصیص یافتند. ابزار های پژوهشی مورد استفاده خودکارامدی شغلی شرر (1982)، تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) و اشتیاق شغلی اترخت (2002) بود. گروه آزمایش در طول یازده جلسه، هرجلسه به مدت 90 دقیقه آموزش مثبت اندیشی دریافت کردند. برای بررسی داده ها از تحلیل کواریانس چند متغیره و یک متغیره جهت اثبات فرضیه ها استفاده شد. نتایج: یافته ها حاکی از آن بود که آموزش مثبت اندیشی موجب افزایش خودکارامدی شغلی ، تاب آوری و اشتیاق شغلی زنان شاغل گروه مداخله و بعد آموزش و بعد از سه ماه آموزش شده است. بحث و نتیجه گیری: بنابراین آموزش مثبت اندیشی برنامه ای است که سودمندی های آن در پژوهشهای متعدد به اثبات رسیده است و یافته های پژوهش حاضر نیز حاکی از آنند که از رهگذر آموزش مثبت اندیشی می توان به ارتقاء خودکارامدی شغلی ، تاب آوری و اشتیاق شغلی زنان شاغل همت گماشت.