پیمان آقایی عطاءآبادی

هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات کینزیوتیپ تسهیلی و مهاری بر فعالیت و خستگی عضلات فلکسور آرنج بود. 17 آزمودنی فعال به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. هر آزمودنی پروتکل خستگی را طی شرایط کینزیوتیپ مهاری، تسهیلی و پلاسبو اجرا کرد و فعالیت الکترومایوگرافی عضلات دوسربازویی و بازویی زنداعلایی حین اجرای پروتکل ثبت شد. برای محاسبه ی میزان فعالیت عضلات قبل و بعد از پروتکل خستگی و نرخ خستگی به ترتیب از جذر میانگین مربعات (RMS) و شیب میانه فرکانسی سیگنال الکترومایوگرافی استفاده شد. نتایج نشان داد تنها اثر زمان بر فعالیت عضلانی معنادار بود و اثر کینزیوتیپ بر فعالیت عضلانی و نرخ خستگی عضلانی معنادار نبود. یافته ها نشان میدهد، فعالیت عضلات در شرایط خستگی افزایش می یابد، اما تکنیک های مختلف کینزیوتیپ قادر نیستند در شرایط عادی یا خستگی، اثر معناداری بر میزان فعالیت عضلانی بگذارند؛ همچنین این تکنیک ها نمی توانند با تسهیل یا مهار فعالیت عضلانی، زمان وقوع خستگی را تغییر دهد.