محمدطاهر جهانگیری

هدف: ورزش و غوطه وری در آب گرم احتمالا با افزایش بیشتری در مقدار IL-6 و CXCL1 سرمی و مقاومت انسولینی بیماران سندرم متابولیک همراه می شود. اما تاکنون بررسی مستقیمی در این زمینه انجام نشده است. بنابراین هدف تحقیق بررسی تاثیر یک جلسه رکابزنی در آب گرم و محیط بیرون از استخر بر مقدار CXCL1 و IL-6 سرم و مقاومت انسولینی مردان مبتلا به سندرم متابولیک بود. روش شناسی: 15 مرد مبتلا به سندرم متابولیک (سن 17/4±4/58 سال، شاخص توده بدن 27/3±27/31 کیلوگرم بر مترمربع) با طرح تصادفی معکوس در چهار جلسه آزمون(با فاصله 48 ساعت) متشکل از رکابزنی یا نشستن در شرایط غوطه وری سربالا در آب گرم(42 درجه) یا بیرون از استخر(خشکی) را تجربه کردند. هر جلسه رکابزنی شامل 30 دقیقه فعالیت تناوبی با شدت 50% از حداکثر ضربان قلب بود. قبل از آغاز و 15 دقیقه پس از پایان هر جلسه، خون گیری انجام شد. متغیرها به روش آلایزا و آنزیمی اندازه گیری شد و داده ها با آزمون اندازه گیری مکرر(مدل سری های زمانی) در سطح معنی داری(05/0>P) تحلیل شدند. یافته ها: رکابزنی فقط در آب گرم سبب افزایش CXCL1 سرم شد، در حالی که افزایش IL-6سرم فقط در حین رکابزنی در خشکی مشاهده شد(05/0>P). اما مقاومت انسولینی در هر دو شرایط ورزش در آب گرم(002/0=P) و خشکی(001/0=P) کاهش یافت که مقدار کاهش ها تفاوتی نداشت(217/0=P). نتیجه گیری: رکابزنی در آب گرم از لحاظ مقدار تغییر ایجاد شده در IL-6 و CXCL1 سرمی و حتی مقاومت انسولینی مزیت چندانی نسبت به رکابزنی در خشکی ندارد. اما به دلیل کمبود شواهد و محدودیتها، هنوز نیاز به بررسی های بیشتر باقی است.