طاهر داوری

خطر حسابرسی را می توان به معنای ناتوانی یک حسابرس در کشف خطاها و یا محاسبات غلط عمدی (مثل تقلب) در هنگام بررسی صورت های مالی شرکتی دانست. از آنجا که اولویت اصلی سهامداران کسب اطمینانی معقول از گمراه کننده نبودن صورت های مالی است، لذا کاهش ریسک حسابرسی به حداقل سطح ممکن می تواند از جمله اولویت های اصلی هر حسابرسی به شمار آید. هدف این تحقیق، بررسی نگرش جامعه حرفه ای حسابرسی ایران نسبت به خطر حسابرسی در بخش عمومی است. جامعه آماری تحقیق عبارت بود از: حسابداران رسمی شاغل در سازمان حسابرسی، مؤسسات عضو جامعه حسابداران رسمی، انفرادی و اعضای هیئت علمی دانشگاه ها. با استفاده از فرمول کوکران 89 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده های تحقیق از پرسش نامه محقق ساخته استفاده شد. برای آزمون فرضیه های تحقیق از آزمون خی دو در سطح اطمینان 95% استفاده شد. یافتههای تحقیق نشان می دهد که سطح دانش و تجربه پاسخ دهندگان در زمینه حسابرسی مبتنی بر ریسک در سطح مناسبی قرار دارد. همچنین یافته های تحقیق نشان می دهد که ویژگی های فردی (جنس و سن) و اجتماعی (سطح تحصیلات، محل اشتغال و سابقه کاری) تأثیر معناداری بر آگاهی پاسخ دهندگان از حسابرسی مبتنی بر ریسک ندارد.