سید اسماعیل جعفری پطرودی

بیهقی به عنوان نویسنده ای هوشمند برای آفرینش تاریخی زنده از شگردهای گونه گونی ازجمله ارتباط غیرکلامی بهره برده است. وی برای طرح مؤثرتر معنا با ارتباط غیرکلامی به پیوند این شیوه با استفاده از دستمایه های بیانی از جمله کنایه پرداخته است. ارتباط غیرکلامی عبارت است از تمامی محرّک های غیرکلامی در یک محیط ارتباطی که هم به وسیله ی منبع (فرستنده) و هم استفاده ی آن از محیط به وجود می آید و دارای ارزش پیامی بالقوّه برای فرستنده و گیرنده است. این امر ممکن است عمدی یا غیرعمدی باشد و می تواند به دامنه ی وسیعی از پدیده ها اطلاق شود که حوزه ی گسترده ای را در بر می گیرد؛ از بیان چهره ای و اشاره ی اندامی تا مُد و نماد های وضعیتی، از رقص و نمایش تا موسیقی و لال بازی. دراین مقاله پس از معرفی مؤلّفه های ارتباط غیرکلامی و اهمیت نقش کنایه در این ارتباط ها به استخراج و تحلیل آن ها پرداخته شد. دستاورد پژوهش ناظر براین است که از میان مؤلّفه ها ی مختلف، مؤلّفه ی اشاره و حرکت به دلیل حمایت و طرفداری از شخص مورد نظر، نفرت به علت تنزّل مقام، نشان دادن قدرت و اُبُهت و... بالاترین بسامد و مؤلّفه ی زمان به دلیل عجله و شتاب کم ترین بسامد را داشته است.