فاطمه سلطانباجی اکبری

زبان و ادبیات عربی یکی از رشته های مصوب وزارت علوم، تحقیقات و فناوری است که در دانشگاه های مختلف ایران تدریس می شود. ارتباط دیرین بین ایرانیان و عرب ها و لزوم ترجمه متقابل بین دو زبان از یک سو، در کنار انگیزه های دینیِ ایرانیان برای یادگیری قرآن کریم و متون دینی، سبب شده این زبان از جایگاه خاصی بین ایرانی ها برخوردار باشد. صرف یکی از دروس پایه و تخصصی در رشته زبان و ادبیات عربی است که متأسفانه جایگاه شایسته خویش را در میان دانشجویان این رشته از دست داده و توجه چندانی به آن نمی شود. ضعف در این درس سبب ضعف در سایر مواد درسی این رشته نیز می شود. این امر، آسیب شناسیِ علل ضعف دانشجویان را در این درس، اجتناب ناپذیر می سازد. پژوهش حاضر کوشیده است با استفاده از روش توصیفی- میدانی و در قالب پخش پرسشنامه بین دانشجویان کارشناسی ورودی 95، 96 و 97 دانشگاه شهید مدنی آذربایجان که در ترم اول سال تحصیلی 1398- 1399 مشغول به تحصیل هستند به بررسی علل ضعف پرداخته و راهکارهایی مطرح سازد. نتایج پژوهش نشان می دهد که این درس، دارای شاخه های متنوع و اصطلاحات فراوان و نزدیک به هم است که نیازمند شرح و تفصیل فراوان می باشد که اکثریت دانشجویان (79.1 درصد) بر این امر صحه گذاشته اند. دانشجویان اعتقاد دارند تکیه اصلی بر امتحان کتبی است و توجه چندانی به امتحان شفاهی نمی شود. نیز در طرح سؤالات به جنبه نظری درس اکتفا شده و از جنبه کاربردی آن چشم پوشی شده است.