سحر عابد کوران

در عصر فعلی عدالت و پیشرفت دو بال توسعه پایدار تلقی می شوند که هر یک بدون دیگری فاقد ارزش است. در این میان حمل ونقل عمومی یکی از سیستم های مهم خدمات رسانی در شهرهاست که نقشی مهم در تحقق عدالت ایفا می کند و اهمیتی فوق العاده دارد. بر اساس این ضرورت، هدف از این تحقیق تحلیل و سطح بندی مناطق پانزده گانه کلان شهر اصفهان بر مبنای عدالت دسترسی به حمل ونقل عمومی بود. جهت دستیابی به این هدف، اطلاعات مورد نیاز به روش اسنادی و میدانی (از نوع مشاهده و پرسش نامه) جمع آوری شد و از روش بهترین بدترین و کوکوسو برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج حاکی از آن بود که منطقه 1 و 3 بیشترین و مناطق 9 و 11 و 14 کمترین امکانات و تسهیلات حمل ونقل عمومی را دارند. ضمن اینکه نیاز به حمل ونقل عمومی به لحاظ کاربران در مناطق 8 و 10 بیشترین و در مناطق 2 و 9 و 11 کمترین حد خود را دارد. با ترکیب این دو مؤلفه نیز مشخص شد مناطق 1، 2، 3، 15 در قیاس با سایر مناطق از نسبت امکانات به کاربران بیشتری برخوردارند و مناطق 8، 10، 11، 14 در قیاس با سایر مناطق نسبت امکانات به کاربران کمتری دارند. در مابقی مناطق نسبت امکانات به کاربران حالت متعادل تری دارد. بنابراین، لازم است در برنامه ریزی های آتی در زمینه حمل ونقل عمومی به شکاف بین امکانات و نیاز کاربران توجه بیشتری شود.