نازنین آذرنژاد

 گردشگری روایی را می توان به نوعی از گردشگری یا راهبردی در اختیار آن اطلاق کرد که در آن داستان ها، افسانه ها، اسطوره ها و آیین های یک مکان و یا داستان ها، خاطرات و تجربیات یک گردشگر از مقصد به عنوان یک ابزار کارآمد سبب ایجاد و افزایش جذابیت یک مکان یا مقصد می گردد. گردشگری روایی پایدار نه تنها سبب افزایش جذب گردشگر، افزایش درآمدهای دولت و جوامع محلی و بالا بردن کیفیت زندگی مردم محلی منطقه می شود، بلکه می تواند سبب شود گردشگران در کنار لذت بردن از سفر خود، به شرایط، سنت ها و فرهنگ جامعه میزبان نیز بیشتر احترام بگذارند. منابع گردشگری روایی را می توان در دو دسته طبقه بندی کرد که دسته اول شامل تاریخ، داستان ها، اسطوره ها و افسانه های مقصد و دسته دوم شامل تجربیات، خاطرات، داستان ها و یادگاری های گردشگر هستند. در ادامه ارتباط گردشگری روایی با گردشگری تاریخی و فرهنگی، گردشگری بر پایه طبیعت، گردشگران ماجراجو، کیفیت زندگی مردم محلی و عصر دیجیتال بررسی می شود. با کمک تکنولوژی های جدید در عصر دیجیتال، گسترش و بهره برداری از گردشگری روایی به مراتب آسان تر از گذشته است. در نهایت، گردشگری روایی استراتژی ای ساده برای استفاده از پتانسیل جاذبه ها در داستان سازی، داستان گویی و داستان شنیدن است که قصد دارد با ایجاد داستان های متنوع، علاوه بر ایجاد جاذبه های جدید و احیای جاذبه های قدیمی، تنوع داستان ها، روایات و فرهنگ ها را نیز حفظ نماید. با این حال گردشگری روایی مفهومی جدید است که نیاز به پژوهش های آماری بیشتر برای درک توانایی ها، اثرات و عواقب در زمینه های مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی دارد.