صغری مرداسی سردارآبادی

در هنر درمانی، کلامی ساختنِ هر چیزِ غیرِ کلامی یا هوشیارسازی آن چه ناهوشیار است یکی از جالب ترین و بدیع ترین فعالیت های هنر درمان گر محسوب می شود. شعر درمانی، یکی از جنبه های هنر درمانی است. هر گاه کاربرد توصیفی و قاعده مندی علمی پدیده ها مدِّ نظر باشد از زبان توصیفی، و زمانی که نگرش نمادین پدیده ها مورد نظر قرار می گیرد، از زبان تمثیلی استفاده می شود. بهترین زبانی که می تواند معارف عقلی و مفاهیم معنوی را برای مردم تبیین کند، زبان تمثیل است. مقاله حاضر به موضوع شعر درمانی با تکیه بر کارکرد تمثیل، به شیوه علمی - استنباطی با روش کتاب خانه ای و رویکرد توصیفی پرداخته است.

آتش در شعر مولانا در قالب های تلمیح، تمثیل، استعاره، نماد، مجاز و غیره حضور یافته است. آتش گاهی «می سازد» و گاهی «می سوزاند»؛ انسان را «می آزماید و می گدازد و می نوازد». آتش را با دو بعد الهی و شیطانی آن در عرفان اسلامی می بینیم. آتش در اندیشه های مولانا در مصداق آتش حق و تجلیّات وی، آتش انبیا، آتش مشکلات سیر و سلوک، آتش عشق، آتش طبایع درون، آتش هواهای نفسانی، آتش جهان مادی و علایق آن، آتش جهنم، آتش عناصر و غیره به چشم می خورد. مولانا نه تنها آثار آتش عنصری را از قبیل: «گرمابخشی، سوزندگی، سازندگی، بالاروندگی، گسترش یابندگی، نوردهی، پاک کنندگی»؛ برای همه ی آتش های معنوی نیز صادق می داند بلکه در آتش های معنوی این صفات را حقیقی تر می داند. آتش %89/2 ابیات دیوان شمس و %78/1 ابیات مثنوی معنوی را در برمی گیرد. مولانا از مترادفات واژه ی آتش بهره برده است امّا در مفاهیم استعاری، کنایی و نمادین و می توان گفت تشبیهی، مترادفات آتش را قوی و کارا نمی دانست لذا کمتر از آن استفاده کرده است. در مثنوی به «نار شهوت، نار حرص، نار حسد» برمی خوریم امّا در دیوان او این کاربرد بسیار اندک است. در «آتش می»، «آتش و خورشید»، «آتش و خون»، آتش تجلی رنگ ها است. در مقاله ی حاضر به کارکردهای آتش در آثار منظوم مولانا پرداخته شده است.