فاطمه تمزار

زمینه و هدف: دگرگونی های محیط و فناوری، سازمان ها را واداشته تا هر چه بیشتر بر «توانمندی کارکنان» به عنوان ارزشمندترین سرمایه خود تکیه کنند. در چنین وضعیتی، «آموزش کارکنان» به مثابه یک ضرورت انکارناپذیر در کانون توجه مدیران قرار گرفته است. این پژوهش با هدف شناسایی و اولویت بندی نیازهای آموزشی ستادهای شخصی فرماندهان عالی پلیس انجام شده است. روش : این پژوهش، کاربردی و از نظر شیوه اجرا، پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش را فرماندهان و مدیران عالی پلیس مستقر در ستاد فرماندهی ناجا (جایگاه های 18 و بالاتر) و ستادهای شخصی آن ها تشکیل دادند. پژوهش در دو مرحله کیفی و کمّی سازماندهی شد؛ در مرحله کیفی، نیازسنجی آموزشی ستادهای شخصی فرماندهان، علاوه بر رجوع به شرح مشاغل و اَسناد سازمانی، از طریق مصاحبه با 13 نفر از خبرگان این حوزه انجام شد. انتخاب این خبرگان به طور هدفمند و براساس دو معیار مشخص به شیوه گلوله برفی انجام شد. داده های کمّی پژوهش از نمونه 100 نفری و با کمک پرسش نامه روا (اجماع خبرگان) و پایا (ضریب آلفای کرونباخ 92/0 و 93/0) جمع آوری و با آزمون های تی و فریدمن در نرم افزار SPSS تحلیل شدند. یافته ها: نیازسنجی آموزشی با چهار مبنای علمی، بیست دسته نیاز آموزشی را برای ستادهای شخصی فرماندهان عالی آشکار کرد که پنج دسته آن ها «مهارت های پایه» نام گرفت. دو گروه فرماندهان و ستادهای شخصی آن ها، ضرورت آموزش را یکسان ارزیابی کردند، اما تفاوت هایی در اولویت های آموزشی بین دو گروه وجود داشت؛ درحالی که فرماندهان، تشریفات اداری و شبکه سازی را اولویت می دانستند، ستادهای شخصی، بر سخنوری و مدیریت زمان تأکید داشتند. مهارت های پایه، مهارت ارتباطی و نگرش سیستمی، برای هر دو گروه در اولویت بودند. نتیجه گیری: با توجه به معناداری تفاوت اولویت نیازهای آموزشی شناسایی شده، می توان این اولویت ها را برای برنامه ریزی آموزشی هدفمند، مبنا قرار داد و از مزایای رفع نیازهای دارای اولویت بهره برد.