زینب نوروزی زاد

همه گیری ویروس کرونا بحران بی سابقه ای درزمینهٔ اشتغال و آموزش وپرورش ایجاد کرده است. شیوع این ویروس و متعاقب آن مجازی شدن آموزش، تأثیرات منفی و زیان باری بر کیفیت زندگی معلمان داشته و باعث به وجود آمدن چالش هایی در امر آموزش وزندگی شخصی آنان شده است. پژوهش حاضر با اتخاذ رویکرد کیفی و روش پدیدارشناسانه به شناسایی عوامل مؤثر بر کیفیت زندگی معلمان در دوران آموزش مجازی پرداخته است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل معلمان ساکن شهر اصفهان در سال تحصیلی 1400-1399 بود که 17 نفر از آن ها از طریق نمونه گیری هدفمند تا رسیدن به حد اشباع انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از مصاحبه نیمه ساختاریافته و برای تحلیل داده ها از روش تحلیل مبتنی بر ون منن استفاده شد. نتایج نشان می دهد که کیفیت زندگی معلمان در دوران آموزش مجازی متأثر از دوازده مضمون فرعی بود که در پنج عامل اصلی شامل مشکلات اقتصادی، فرسایش شغلی، کاهش تعاملات بین فردی، فقدان اوقات فراغت و فشار روانی طبقه بندی شد. این پژوهش می تواند در شناخت بیشتر مشکلات و نیازهای جامعه معلمان در در دوران آموزش مجازی، راهگشا باشد.

جاذبه های فضای مجازی منجر شده افراد ساعات زیادی از روزشان را در این محیط بگذرانند و تعاملات در این فضا را جایگزین تعاملات با اعضای خانواده و همسالان خود کنند. هنگامی که یک فرد ناشناس به صورت آنلاین است، ممکن است با شجاعت بیشتری نسبت به آنچه در موقعیت رودررو برقرار می شود ارتباط برقرار کند. پژوهش حاضر با توجه به اهمیت این موضوع با اتخاذ رویکرد کیفی و روش پدیدارشناسی به توصیف چیستی و چگونگی پدیده خود افشاگری در فضای مجازی می پردازد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی افرادی است که در شبکه های مجازی به گفتگو در زمینه ها و موضوعات شخصی می پردازند. داده ها از طریق نمونه گیری هدفمند و روش مصاحبه نیمه ساختاریافته با 15 شرکت کننده جمع آوری و درنهایت با استفاده از روش تحلیل پدیدارشناسی مبتنی بر ون منن تحلیل شد. نتایج یافته ها نشان می دهد که پدیده افشاگری در فضای مجازی تحت تأثیر عواملی از قبیل مسائل جنسی، احساس امنیت، ناسازگاری با دنیای واقعی، آزادی و آرامش در فضای مجازی و کسب شناخت و تجربه می باشد. این پژوهش در شناخت بیشتر نیازهای جامعه و شکاف های موجود در زندگی روزمره افراد می تواند راهگشا باشد.