هنگامه دالوند

اپیدمی کرونا یکی از مهم ترین مسائل روز دنیاست که حمل ونقل شهری را به طور قابل توجهی تغییر داده است و نقاط ضعف روش های حمل ونقل فعلی را بیشتر برجسته کرده است. این بحران فرصتی منحصربه فرد برای طراحی مجدد برنامه های حمل ونقل شهری به شیوه ای پایدارتر و مقاوم تر را فراهم کرده است. هدف اصلی پژوهش حاضر ارزیابی تأثیر عوامل زمینه ای در توسعه حمل ونقل فعال در دوران اپیدمی کرونا در شهر دورود می باشد. این پژوهش از نوع کاربردی و بر اساس روش توصیفی – تحلیلی می باشد و با ابزار پرسش نامه محقق ساخته تأثیر عوامل زمینه ای ازجمله سن و جنس و تحصیلات و... را بر حمل ونقل فعال در دوران اپیدمی کرونا با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری موردبررسی قرار داده است. جامعه آماری پژوهش شامل 180 نفر از ساکنان شهر دورود می باشد که با استفاده از نرم افزار موردنیاز و با سطح اطمینان 95 درصد محاسبه شده است. تحلیل یافته های منتج بیانگر آن است که در میان عوامل موثر بر توسعه حمل ونقل فعال در دوران اپیدمی کرونا عوامل اجتماعی و سلامت با بیشترین بار عاملی مؤثرترین عوامل و در میان عوامل زمینه ای موثر بر توسعه حمل ونقل فعال نیز، سن تأثیرگذارترین و درآمد خانوار کمترین تأثیر را در انتخاب حمل ونقل فعال در دوران شیوع اپیدمی کرونا داشته اند. نتایج پایانی نشانگر آن است که عوامل زمینه ای در دوران شیوع این اپیدمی در شهر دورود اثر بسیار زیادی بر توسعه حمل ونقل فعال در این دوران داشته است.

انسان ذاتاً موجودی کمال گرا است، بدیهی است این خصوصیت در زمینه محیط زندگی شهری نیز صدق کند. بشر همیشه به دنبال بالا بردن کیفیت زندگی خود و زیست پذیر کردن آن می باشد. در چند دهه اخیر بروز بحران های مختلف در ابعاد اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی که ناشی از برنامه ریزی های نامناسب در سطح شهرها است منجر به تنزل کیفیت زندگی و پایین آمدن سطح زیست پذیری مخصوصاً در شهرهای کوچک شده است. بهبود کیفیت زندگی در جوامع شهری هدف غایی برنامه های شهری است اما در حال حاضر شرایط نامناسب زیست پذیری موجب نا برخورداری بخش عمده ای از هم وطنان از کیفیت زندگی مطلوب شده است. هدف از پژوهش حاضر مدل سازی ساختاری تأثیر زیست پذیری بر کیفیت زندگی در شهر دورود است. در این پژوهش که ماهیتی کاربردی دارد با روش تحلیلی توصیفی و با ابزار پرسش نامه محقق ساخته، تأثیر عوامل گوناگون از جمله اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی بر بهبود وضعیت زیست پذیری و تأثیر این شاخص بر کیفیت زندگی بررسی می شود. حجم نمونه پژوهش، با بهره گیری از فرمول کوکران،320 پرسش نامه محاسبه شد و برای استنباط های علمی مدل سازی معادلات ساختاری و آزمون T به کار گرفته شد. نتیجه پژوهش حاکی از آن است که عامل آموزشی، با ضریب رگرسیونی 72/0 بیشترین اثر را بر زیست پذیری و عامل زیست محیطی با وزن عاملی 82/0 بیشترین اثر را بر کیفیت زندگی در شهر دورود داشته اند. درنهایت زیست پذیری با ضریب رگرسیونی 98/0 تأثیر بسیار زیادی بر کیفیت زندگی در شهر دورود داشته است.