مریم خدایاری

تحقیق حاضر به بررسی رابطه استرس شغلی با سلامت روان کارکنان سازمان جهادکشاورزی شهر(ایرانشهر) می پردازد. جامعه آماری این تحقیق را کلیه کارکنان سازمان جهادکشاورزی شهر(ایرانشهر) تشکیل داده اند که تعداد آنها 118 نفرمی باشد. جهت جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه استرس شغلی با روایی و پایایی به ترتیب 87/0 و 937/0 و سلامت روان با روایی و پایایی به ترتیب 90/0 852/0 استفاده گردیده است. داده های گردآوری شده با استفاده از نرم افزارspss در قالب روش های آمار توصیفی و آمار استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. روش آمار توصیفی این پژوهش شامل فراوانی، میانگین، مد، میانه، انحراف معیار،چولگی،کشیدگی، جدول آماری و نمودارها است و برای آزمون فرضیات تحقیق از آزمون همبستگی پیرسون و اسپیرمن و جهت بررسی نرمال بودن داده ها از آزمون کولموگروف- اسمیرنوف و همچنین از همبستگی جزئی استفاده می شود. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان می دهد که بین استرس شغلی و سلامت روان رابطه وجود دارد. با توجه به نتایج حاصل از تحقیق پیشنهاد می گردد که مدیران سازمان با کاهش استرس شغلی سطح سلامت روان کارکنان را افزایش دهند.

هوشمندی فناوری مهم ترین فعالیت مدیریتی است که در افزایش کارکرد تحقیق وتوسعه نقش بسزایی دارد. هدف پژوهش حاضر که با رویکرد کیفی و با روش تحلیل محتوای قیاسی انجام شده است، شناسایی و ارزیابی ارزش پیشنهادی در مدل های کسب وکار هوشمندی فناوری در شرکت های منتخب می باشد. با توجه به پیشینه پژوهش، مدل کسب وکار استروالدر به عنوان مدل مفهومی انتخاب و مهم ترین جزء آن یعنی ارزش پیشنهادی مبنای سوالات مصاحبه قرار گرفت و سپس با صاحبان کسب وکارهای هوشمندی فناوری مصاحبه شد. تحلیل هر مصاحبه از طریق بررسی خط به خط و با بهره گیری از نرم افزار کیفی Maxqda انجام شد. این نرم افزار جهت تحلیل محتوای کیفی بوده و صرفا به ساماندهی یافته ها کمک می کند. براساس نتایج تحلیل محتوای کیفی، ارزش های پیشنهادی هر کسب وکار شناسایی شدند. سپس به منظور ارزیابی ارزش پیشنهادی مدل های کسب وکار از معیار استروالدرکه مورد تایید خبرگان هوشمندی فناوری است، استفاده شد. براساس نظرات مصاحبه شوندگان، معیارهای ارزیابی "نرخ افزایش ارزش برای مشتریان"، "پاسخگویی به نیاز مشتری"، "رضایت مشتری"،"مشارکت مشتری در فرایند خلق ارزش" و "سفارشی سازی" امتیازهای کم یا متوسط را دریافت کرده اند که بیانگر کم اهمیت بودن تحقیق وتوسعه در کشور، عدم درک مفهوم و ضرورت خدمات هوشمندی فناوری توسط بنگاه ها، عدم تحلیل درست و مناسب نتایج هوشمندی فناوری توسط ارائه دهندگان خدمات، توجه کمتر بنگاه ها به آینده، ناشناخته و نوپا بودن خدمات هوشمندی فناوری است.