سید هاشم منیری

جنگ در سیستم اجتماعی جامعه هومری ارتباط تنگاتنگی با نقش، مسئولیت و تعهدات جنگجو نزد خود و دیگران دارد؛ تا حدی که ننگ و افتخار، نام جاودان و شرم، وابسته به آرته و مهارت درونی فرد و دیدگاه جامعه به وظایف و مسئولیت های بیرونی او است. خاستگاه بروز جنگ ده ساله نیز با ربودن هلن توسط پاریس اتفاق می افتد که با بزرگ ترین لشگرکشی دریایی یونانیان به فرماندهی آگاممنون و جنگاوران آخایی انجام می شود. هدف از این پژوهش بررسی جایگاه فضیلت قهرمانی در میدان جنگ است. هومر، در کتاب ایلیاد به شرح مبارزات و  قهرمانی های سلحشوران جنگجو بین تروآییان و آخایی ها می پردازد تا علاوه بر اهمیت عمل، الگویی برای فرهنگ والای جامعه بنیاد نهد. پرسش اصلی این است که مفهوم جنگ چه جایگاهی در فضیلت قهرمانی جامعه هومری دارد. مدعای نویسندگان بر این استوار است که فضیلت قهرمانی در جنگ، که مردان شکوه و افتخار را در آن به دست می آورند، به آگاثوس و آرته وابسته است. یافته ها که بر اساس روش توصیفی و تحلیلی نوشته شده است، نشان می دهد که جامعه افتخار را در زندگی مادی (احترام) و دنیای پس از مرگ (نام جاودان)، نصیب قهرمانان خواهد نمود و گاهی نیز این موهبت از سوی خدایان به آن ها اهداء می شود.

مناظره های برگزار شده در سیزدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری، بستری را برای ارائه بینش، ارزش و آسیب شناسی فراهم ساخت که برگرفته از عبارت های استعاری در جهت انتقال و انعکاس گزاره های مفهومی در تأمین اهداف سیاسی، خواسته های سیاسی و انگیزش احساسات مناسب فضای ذهنی مخاطبان بود و توانست با تجربه و اصطلاحات روزمره زندگی، به درک بهتر مسائل و بحران های حوزه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی کمک کند. «جورج لیکاف» و «مارک جانسون»، با به چالش کشیدن دیدگاه های استعاره کلاسیک که به حوزه ادبیات و بلاغت محدود شده بود این روش را به حوزه های سیاسی و فلسفی سرایت دادند و نقش استعاره ها را در مفاهیم و نه در واژه ها؛ در زندگی روزمره و نه در بین دانشمندان و اصحاب هنر و سرانجام استعاره را یک فرایند اجتناب ناپذیر از اندیشه و استدلال در درک بهتر مسائل مربوط به حوزه های گوناگون مربوط به انسان، دانستند. هدف از مطالعه حاضر پاسخ به این پرسش اصلی است که چه استعاره ی کلیدی به صورت پنهان سازی و برجسته نمایی در این مناظرات تلویزیونی مورد کاربرد قرارگرفته است؟ این مقاله به روش «اکتشافی» و با استفاده از نرم افزار «تحلیل داده های کیفی» مورد تفسیر و تبیین قرار گرفته است. یافته های پژوهش نشان می دهد که بحث ها معمولاً از الگوهایی پیروی می کنند که شبکه ی مفهومی جنگ را تا حدودی ساختاربندی نموده و از استعاره های زبانی ای چون نفوذی، میدان، فرمانده، خنثی سازی، قدرت، تخریب، و شکست استفاده شده است.

برآمدن سلجوقیان و پایداری آنان، به خصوص در دوره آلپ ارسلان و ملکشاه به کوشش سیاست نویسان فرهیخته ای چون خواجه نظام الملک طوسی و متکلمانی چون امام محمد غزالی است که اولی بخش سیستمی و مدیریتی را با نوشتن سیرالملوک به عهده گرفت و دومی، بخش ایدئولوژیک و مباحث مربوط به سیاست مداری، ملک داری و رعایت عدالت از سوی حکومت را در نصیحه الملوک در نظر داشتند، به انجام رسید. این مقاله قصد دارد به این پرسش پاسخ دهد که نیت غزالی از نوشتن نصیحه الملوک چه بوده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که سلجوقیان به علت فقدان سابقه مسلمانی و ملک داری؛ توأمان دو شیوه را در پیش گرفتند که بدون کمک سیاست نامه نویسان به فرجام نمی رسید: تأکید و سرمشق قرار دادن آیین سلطنت ایرانی و پافشاری بر نیکو اعتقادی و مسلمانی که هر دو مؤلفه تناسب نفوذ و قدرت را در برابر خلافت عباسی به نفع سلطنت سلاجقه برهم می زد و بنا به همین دلیل گذار غزالی از آرمان خواهی شرعی به واقع گرایی سیاسی نمود پیدا می کند. غزالی نه تنها قدرت نهاد سلطنت را به خداوند نسبت می دهد بلکه وجود این واقعیت را برای اجرای احکام شریعت لازم می داند. درواقع روبنای شریعت محور که ظاهری بود؛ و زیربنای ایرانی، که بوروکراسی و سلطنت است، را شکل می دهد. این مقاله با کمک از روش ساختارگرایی و با چارچوب نظری «ساز و برگ ایدئولوژی دولت» قصد دارد نصیحه الملوک را از بُعد تعیین کنندگیِ سیاست ایرانی مورد تبیین و واکاوی قرار دهد.