خدیجه باقر

قادیانیه جریانی نوظهور در قرن نوزده میلادی در شبه قاره هند است که توسط میرزا غلام احمد قادیانی پایه گذاری شد. غلام احمد به دلیل مناظره هایی که با مسیحیان و بت پرستان هندو در حمایت از اسلام داشت معروف و تبدیل به ناجی اسلام شد. وی پس از مدتی ادعای خبر آوردن از غیب و ادعای مسیح موعود(ع) و مهدی موعود(عج) بودن کرد  و در آخر خود را نبی معرفی کرد. غلام احمد برای دفاع از ادعای نبوت خود سه نوع نبوت یعنی، نبوت مستقل تشریعی مانند حضرت موسی (ع) و عیسی(ع)، نبوت مستقل غیرتشریعی مانند حضرت یونس(ع) و حضرت یوسف (ع)، نبوت غیر مستقل و غیر تشریعی مانند نبوت ظلی میرزا غلام احمد را مطرح کرد تا به این وسیله حساسیت مسلمان ها را نسبت به خاتمیت پیامبر (ص) کم کند. پیروان وی برای اثبات نبوت میرزا احمد از قرآن بهره گرفتند و آیاتی که بر خاتمیت رسول اکرم (ص) دلالت دارد را به سود و نفع وی تفسیر و تأویل کردند. آنها واژه خاتم در آیه را به معنای افضلیت پیامبر اسلام (ص) و مهر تأیید ایشان تفسیر می کنند. قادیانیه برخلاف عقیده سایر مسلمانان به نبوت میرزا احمد معتقدند و خاتمیت پیامبر اکرم (ص) را نمی پذیرند. نوشتار حاضر به روش توصیفی-تحلیلی دیدگاه جریان قادیانیه درباره نبوت میرزا احمد را بررسی می کند. دستاورد مقاله حاضر تبیین دلایل قرآنی گروه قادیانیه در نبوت میرزا احمد از منابع کلامی-تفسیری معتبر و رد دلایل قادیانیه براساس دلایل قرآنی و عقلی به صورت پاسخ نقضی و حلی است.