زینب سعیدنیا

هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی آموزش مبتنی بر طرح واره درمانی بر طرح واره های ناسازگار اولیه و الگوهای حل تعارض در زنان متأهل مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اهواز بود. نمونه پژوهش شامل 30 نفر بود که به روش تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. ابزار اندازه گیری پرسشنامه طرح واره های ناسازگار اولیه یانگ(1998) و پرسشنامه الگوهای حل تعارض رحیم(1997) بود. زنان متأهل گروه آزمایش طی 20 جلسه 60 دقیقه ای تحت مداخله طرح واره درمانی با پروتکل درمانی جفری یانگ و همکاران(2003) قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس(مانکوا) و تحلیل کوواریانس تک متغیره(آنکوا) مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. یافته نشان داد که طرح واره درمانی برکاهش طرح واره های ناسازگار اولیه و بهبود الگوهای حل تعارض در گروه آزمایش اثربخش است و تفاوت معناداری بین دو گروه وجود دارد.