ندا کرامت

زمینه و هدف: در بررسی کودکان با آسیب شنوایی به نظر می رسد که نخستین و مهم ترین مسئله این کودکان، مشکلات در برقراری ارتباط است؛ زیرا آنها اغلب قادر به ایجاد رابطه اجتماعی و متقابل با همسالان و بزرگسالان نیستند و ساز ش یافتگی عاطفی و مهارت های اجتماعی آنان با دشواری زیادی روبه رو است ؛ از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی کارآمدی آموزش مهارت های برقاری ارتباط مؤثر بر روابط بین فردی تاب آوری و تنیدگی افراد کم شنوا است. روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی، از نوع طرح پیش آزمون-پس آزمون، با گروه آزمایش و گواه است. از جامعه آماری پژوهش که شامل افراد کم شنوا با میانگین سنی 15 سال شهر تهران در سال 1397 بود با روش نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. برنامه آموزشی مهارت های برقراری ارتباط مؤثر در 10 جلسه 90 دقیقه ای برای گروه آزمایش اجرا شد ولی گروه گواه هیچ مداخله ای را دریافت نکرد. از پرسشنامه مهارت های بین فردی (ماتسون، 1983)، تاب آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) و پرسشنامه تنیدگی (کوهن، 1983) به عنوان ابزارهای پژوهش استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره نشان داد آموزش مهارت های برقراری ارتباط مؤثر بر روابط بین فردی (0/01= P ، 26/29= F )، تاب آوری (0/03= P ،5/27= F ) و همچنین تنیدگی (0/01= P ،22/60= F ) نوجوانان کم شنوا مؤثر است؛ به طوری که این مداخله توانسته است روابط بین فردی و تاب آوری را در گروه آزمایش افزایش، و سطح تنیدگی آنها را کاهش دهد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد برنامه مهارت های ارتباطی آموزش داده شده در این پژوهش توانسته است افراد گروه آزمایش را برای رویارویی مؤثر با مشکلات روابط بین فردی آماده کند؛ نیاز روانی به احساس برقراری ارتباط و تعلق داشتن را در آنها تقویت کند؛ و در نهایت به کاهش سطح تنیدگی، تقویت روابط بین فردی، و تاب آوری آنها منجر شود.