حسین اورجی

این تحقیق به منظور بررسی اثرات استفاده از سطوح مختلف ضایعات میگو در غذای ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) بر فاکتورهای رشد و بازماندگی این گونه انجام شد. 180 قطعه ماهی قزل آلای رنگین کمان (میانگین وزن اولیه 44 گرم) در 12 تانک 300 لیتری به طور تصادفی (15 قطعه در هر تکرار) تقسیم شدند. در این تحقیق 3 تیمار غذای، یک تیمار شاهد و برای هر تیمار یک تکرار در نظر گرفته شد. تیمارهای غذایی با افزودن سطوح مختلف ضایعات میگو (10، 20 و 30 درصد) به جیره شاهد تهیه شد و بچه ماهیان به مدت 52 روز با جیره های آزمایشی تغذیه شدند. دمای آب در طول دوره 8/1±7/22 درجه سانتی گراد و pH برابر 2/0±5/7 اندازه گیری شد. در پایان آزمایش فاکتورهای وزن نهایی، افزایش وزن، ضریب تبدیل غذا، ضریب رشد ویژه، ضریب کارایی تغذیه و نرخ بازماندگی بررسی شد. اختلاف معنی داری بین تیمارهای مختلف با شاهد در فاکتورهای نرخ بازماندگی و ضریب رشد ویژه مشاهده نشد (05/0<P). در وزن نهایی تفاوت معنی داری بین تیمار شاهد با سایر تیمار وجود داشت (05/0>P) و تیمار شاهد بیشترین مقدار وزن نهایی در بین همه تیمارها را داشت. همچنین هیچ اختلافی بین تیمارهای 10%، 20% و 30% ضایعات میگو وجود نداشت. در شاخص افزایش وزن اختلاف معنی داری بین تیمار شاهدبا سایر تیمار وجود نداشت (05/0<P). بیشترین افزایش وزن در تیمار شاهد و کمترین افزایش وزن به ترتیب در تیمارهای 20%، 10% و 30% ضایعات میگو مشاهده شد. در شاخص ضریب تبدیل غذا، تفاوت معنی داری بین تیمار شاهد با سایر تیمار وجود داشت (05/0>P) که کمترین مقدار آن در تیمار شاهد و بیشترین مقدار آن در تیمارهای 10% و 20% مشاهده شد. بین تیمارهای 10% و 20% با تیمار شاهد، تیمار 30% با شاهد و همچنین تیمار 30% با تیمار 20% اختلاف وجود داشت. اما بین تیمار 10% با تیمارهای 20% و 30% اختلافی مشاهده نشد. در شاخص کارایی تغذیه، تفاوت معنی داری بین تیمار شاهد با سایر تیمار وجود داشت (05/0>P). بیشترین مقدار را تیمار شاهد داشت که بیشترین اختلاف را با تیمار 20%داشت. درضمن بین تیمارهای 10%و 30% با تیمار 20% ضایعات میگو اخلاف معنی داری وجود داشت اما بین تیمارهای 10% و 30%ضایعات میگو هیچ اختلافی مشاهده نشد.