سعیده مظفری ساغند

چگونگی تعامل والد-کودک در کودکان با اختلال کمبود توجه/فزون کنشی تأثیر بسیار مهمی را بر مشکلات رفتاری شان بر جای می گذارد، بدین جهت یکی از روش های بهبود شیوه های والدگری و به دنبال آن کاهش مشکلات رفتاری ارائه آموزش های روانشناختی در زمینه مهارگری رفتار کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه/فزون کنشی به والدین می باشد. از این رو مسأله پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش مادران کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه/فزون کنشی با روش آدلر- درایکورس بر بهبود شیوه های والدگری و رفتار های تضادورزانه، فرزندانشان بوده است. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با گروه آزمایش و گواه بود. از اینرو تعداد 30 نفر از مادرانی که فرزندانشان با این اختلال تشخیص داده شده بودند به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه همتاسازی شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه مرضی کودکان، ومقیاس شیوه های والدگری بود. آموزش مادران در قالب 10 جلسه نود دقیقه ای اجرا شد. در پایان دوگروه پرسشنامه های مذکور را به عنوان پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج بیانگر تأثیر کاربندی آزمایشی بر بهبود شیوه والدگری مقتدرانه (0/05 P< ) و همچنین نشانگر تأثیرکاربندی در کاهش، شیوه والدگری سهل گیرانه، استبدادی و رفتار های تضادورزانه (0/05 P< )کودکان گروه آزمایشی نسبت به گروه گواه بود. یافته ها نشان می دهند که آموزش به شیوه آدلر- درایکورسی، مشکلات رفتاری فرزندان را کاهش داده و سبب بهبود رابطه والد-کودک در میان مادران کودکان با اختلال کمبود توجه/فزون کنشی می شود.