بهرام محمودی کهریز

دراین پژوهش نقش پیش بینی کنندگی خودنظم دهی در سازگاری اجتماعی دانش آموزان دوره دبیرستان در یک نمونه تصادفی متشکل از 224 دانش آموز پسر شهر تهران با پرسشنامه های خودنظم دهی (میلر و براون، 1991)، سازگاری اجتماعی کالیفرنیا (تورپ، کلارک و تیگز، 1953) و شاخص سازگاری اجتماعی کاول (1958) بررسی شد. برای تحلیل داده ها از تحلیل رگرسیون و آزمون همبستگی استفاده شد. از بین زیر مقیاس های خودنظم دهی، تنها سه زیر مقیاس ارزشیابی اطلاعات، اجرای برنامه و دریافت اطلاعات، پیش بینی کننده معنادار سازگاری اجتماعی بودند. یافته ها نشان دادند نوجوانان برای تنظیم ارتباط های سازش یافته با محیط اجتماعی خود بیشتر از تمامی ابعاد خودنظم دهی، نیازمند داشتن اطلاعات و تنظیم هدف برای برقراری ارتباط هستند. بدین ترتیب باید عاملیت، تاثیرگذاری و استقلال نوجوانان بیشتر مدنظر قرار گیرد و نگاه سنتی نسبت به تسلط خانواده و نقش محدودکننده آنان تعدیل شود.