سویل فرج پور باصر

امروزه یکی از معضلات مهم شهرنشینی روند رو به رشد تولید زباله است و کاهش تولید پسماند و شیوه دفع مناسب امری ضروری است، لذا بایستی از شیوه مناسب استفاده نمود. تولید انرژی از پسماندهای خانگی می تواند کمک شایانی به مقوله حفاظت از محیط زیست کرده از طرف دیگر در کاهش هزینه های امحای پسماندها مؤثر واقع شود زیرا بدون شک بحث کنترل انرژی امروزه یکی از مهم ترین وجوه برنامه ریزی شهری بوده و به لحاظ کاربردی از اهمیت به سزایی برخوردار است. در این راستا سیستم مدیریت و برنامه ریزی شهری نیز تأثیر بزرگ و فزاینده ای بر زندگی شهری داشته است. مدیریت شهری باید فرایند برنامه ریزی اصولی، فعالیت های شهری را سازمان دهی و نظارت نموده و جهت امور بهینه، انگیزش های لازم را در سازمان مدیریت شهری و همچنین شهروندان را ایجاد کند. همواره سیستم برنامه ریزی شهری برای دفع پسماند و تولید انرژی از پسماند و کنترل انرژِی راهکارها و شیوه مناسب داشته و با ارائه برنامه ریزی مناسب و معرفی سیستم نو در تلاش است با ایجاد رفاه و آسایش برای مردم و ایجاد محیطی قابل زندگی برای همه افراد همراه با کارایی اقتصادی در راستای پایداری و حفظ محیط زیست بکوشد. لذا با توجه به اهمیت موضوع در این مقاله سعی شده است تا به مقوله مدیریت پسماند و کنترل انرژِی نقش آن در ارتقا مفاهیم برنامه ریزی شهری و سیستم مدیریت و برنامه ریزی شهری از جمله کنترل انرژی مورد بررسی قرار گیرد. در این مقاله از مدارک و اسناد معتبر و مطالعات کتابخانه ای مرتبط با موضوع برای مطالعه مورد نظر استفاده گردیده است.

سنجش درجه رضایتمندی فضایی الگوی سکونت و مجتمع های سکونتی، طیف گسترده ای از مؤلفه های فرهنگی، اجتماعی، کالبدی و... را دربرمی گیرد که در مجموع ارزش کیفیت محیط مسکونی و سکونت را نمایان می کند. شاخص های کیفی مسکن همواره به عنوان حساس ترین ابزار برنامه ریزی مسکن محسوب می شوند. عرصه مسکن به منظور تأمین رشد اجتماعی، علاوه بر خود واحد مسکونی، محیط پیرامون آن را نیز دربرمی گیرد. رضایت از سکونت، امری چندبُعدی است و توجه به عوامل متعدد سازنده کیفیت و رضایتمندی آن در تدوین الگوی ارزیابی ضروری است. ارزیابی میزان رضایتمندی ساکنان می تواند درجهت سنجش میزان دستیابی به اهداف پروژه های شهری مؤثر واقع شود و همین طور نتایج حاصل از این گونه پژوهش ها را می توان در ارتقای کیفیت محیط زندگی به ویژه در مجتمع های مسکونی به کار برد. این پژوهش که با هدف ارزیابی میزان رضایتمندی ساکنان مجتمع های مسکونی تبریز صورت گرفته، به روش توصیفی-تحلیلی انجام شده و برای ارزیابی نهایی داده ها از نرم افزار SPSS و روش آماری همچون آزمون T تک نمونه ای، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون همبستگی پیرسون بهره گرفته شده است. شیوه جمع آوری اطلاعات بر پایه چک لیست هایی برای تکنیک های پرسشنامه، مشاهده، بررسی ویژگی های مکانی-فضایی بوده و در این مسیر از مطالعات اسنادی و کتابخانه ای استفاده شده است. بررسی های به عمل آمده حاکی از آن است که رضایتمندی افراد در زمینه های دیاگرام عملکردی و فرم فضاهای خارجی در سطح بسیار خوب و فرم ساختمان، فرم فضاهای داخلی و ابعاد واحد مسکونی، ارتفاع سقف واحدهای مسکونی و ابعاد و اندازه مشاعات، امکانات و ارتباطات فضای خارجی در حد متوسط (بالاتر از حد میانه) و تعداد اتاق های واحد مسکونی و تعداد واحدهای موجود در مجتمع در حد ضعیف (پایین تر از حد میانه) هستند و در کل میزان رضایتمندی ساکنان از این مجتمع مسکونی در بالاتر از حد متوسط قرار دارد.