محمد فدوی

بیان مسئله: کارناوال ها، جشن های مردمی و عامیانه هستند که در مقابل فرهنگ رسمی و خشک قرار می گیرند. در فضای کارناوالی طبقات اجتماعی واژگون می شوند. کارناوال با استفاده از ابزارهایی چون انتقاد، هجو، تمسخر و کنایه، قوانین و ارزش های حاکم بر جامعه را به چالش می کشد، در مقابل فرهنگ رسمی می ایستد، فضای تک صدایی را بر هم می زند و جامعه ای چندآوایی، همراه با گفتگوهای متنوع پدید می آورد. میخاییل باختین نظریه پرداز مهم قرن بیستم در حوزه نقد ادبی با نظریه منطق گفتگویی، فضای نوینی در حوزه های گوناگون از جمله ادبیات پدید آورد. یکی از شاخه های اصلی این نظریه کارناوال است. مؤلفه های کارناوالی باختین را می توان در مقوله نمایش نیز بررسی کرد. این پژوهش بر آن است تا نمایش های شادی آور ایرانی در اواخر دوره صفوی و دوره قاجار را با ذکر شواهد و نمونه ها، بر اساس انگاره های کارناوالی باختین مورد نقد و بررسی قرار دهد.هدف پژوهش: این تحقیق به دنبال آن است که با بررسی نمایش های شادی آور ایرانی و تحلیل ساختاری و محتوایی آنها، نسبت این گونه نمایشی را با نظرات باختین در زمینه کارناوال سنجیده و امکان به کارگیری نظریه کارناوالی باختین را در این نمایش ها بررسی کند. روش پژوهش: این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است. در این پژوهش از منابع معتبر ایرانی و غیر ایرانی (به صورت کتاب، مقاله، یادداشت و گفتگو با صاحب نظران در دو مقوله متن و اجرا) استفاده شده است.نتیجه گیری: نمایش های شادی آور ایرانی به مثابه کارناوال، فضایی ایجاد می کنند تا مردم فارغ از طبقه اجتماعی گرد هم آیند و همراه با سرگرمی و شادی در کنار یکدیگر آزادانه، به انتقاد از فضای رسمی جامعه بپردازند. در آزادی و برابری، گفتگوی حقیقی شکل می گیرد و عامه مردم در مدتی هر چند کوتاه، به رهایی و آرامش می رسند. 

کولی ها که گاه رومانی هم خوانده می شوند با سفر مداوم خود در تمامی نقاط جهان پراکنده شده اند. در طول دهه های اخیر اروپا شاهد شکوفایی کار هنرمندان کولی است، که توانسته اند خود را به جامعه هنری معرفی و جایگاهی شایسته در جهان هنری و ادبی اروپا به خود اختصاص دهند. ویژگی دوره گردی به کولیان اجازه می دهد با وام گیری از اسطوره و فرهنگ ملل میزبان و در نهایت تلفیق آن با هنر خود، که شکل گرفته از دیدگاه آنان به هستی است با خصلت های ذاتی خود مثل بداهگی، ناپایداری و تزیین دست به آفرینش نوعی هنر بینا فرهنگی بزنند. این جریان که با عنوان هنر کولی شناخته می شود، در اروپا فرآیند مدرنیته را طی کرده و همچون سایر جریان های هنری به سوی آینده پیش می رود. پژوهش حاضر ضمن بررسی این فرهنگ و معرفی چندی از هنرمندان معاصر کولی در اروپا، نگاهی عمیق تر به ساختار بصری و عناصر غالب در این هنر انداخته است. بر این اساس می توان کالسکه ها و تزیینات آن ها را نیز عمدتاً به شش دسته غالب تقسیم نمود. در آثار تجسمی هنرمند کولی کاتارزینا پولاک (kaloP anyizrataK) نیز که به طور دقیق تر و وسیع تر بررسی شده، نقش های تکرار شونده چون چرخ کولی، فرشته های نگهبان، الهه های عدالت، دست و اژدها قابل تشخیص می باشند.