ناصر منتظر

هدف این پژوهش، مقایسه اثربخشی آموزش شایستگی هیجانی و حل مسأله بر خودکارآمدی ادراک شده در دانشجویان بود. روش پژوهش، شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری بود. نمونه پژوهش شامل 81 نفر (گروه آزمایش شایستگی هیجانی ۲۵ نفر، گروه آزمایشی حل مساله ۲۷ نفر و گروه گواه ۲۹ نفر) از بین دانشجویان دانشگاه فرهنگیان استان مازندران بود که با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری، پرسش نامه خودکارآمدی شرر و مادوکس (1982) بود. به گروه های آزمایشی، آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله طی 10 جلسه و به مدت یک ماه ارائه شد، در این مدت آزمودنی های گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. نتایج آزمون تحلیل واریانس در اندازه گیری های مکرر، نشان داد آموزش شایستگی هیجانی سبب بهبود خودکارآمدی ادراک شده در دانشجویان شد. آموزش حل مسئله نیز سبب بهبود خودکارآمدی ادراک شده در دانشجویان شد. هم چنین، یافته ها نشان داد بین اثربخشی دو گروه شایستگی هیجانی و حل مسئله بر خودکارآمدی ادراک شده دانشجویان تفاوت معناداری وجود نداشت. این نتایج می تواند پشتوانه ای برای به کارگیری شایستگی هیجانی و حل مسئله برای افزایش خودکارآمدی ادراک شده در دانشجویان باشد.