مجتبی موسوی

حمایت از زنان و کودکان در سایه افزایش امنیت اجتماعی و پیش گیری از افزایش جرایم علیه زنان و کودکان از طریق ارائه خدمات مشاوره ای برای ارتقای سطح فرهنگی خانواده ها و اطلاع رسانی به قربانیان خشونت های خانوادگی امری بسیار ضروری است. قوانینی که در راستای مقابله با خشونت علیه زنان وضع شده اند به صورت پراکنده هستند و قانون کامل و جامعی در این خصوص تدوین نشده است. همچنین، خلأهای زیادی در این زمینه قابل مشاهده است و در این قوانین به موارد مختلفی که مصداق خشونت تلقی می شوند اشاره ای نشده است. در این راستا اسناد بین المللی از جمله اعلامیه جهانی حقوق بشر، میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، اعلامیه حمایت از زنان و کودکان در وضعیت اضطراری و مخاصمه مسلحانه و ... که به طور مستقیم و یا غیرمستقیم به موضوع خشونت علیه زنان و کودکان پرداخته اند.آنچه که در این مقاله مورد بررسی قرار می گیرد دستورالعمل های بین المللی برای نیروهای پلیس در مقابله باجرایم علیه زنان و کودکان است.

مقدمه: تأمین دقیق منابع مورد نیاز، نیازمند تعیین فراوانی و علل بهره گیری از خدمات درمانی در طی یک دوره استقرار این درمانگاه ها پس از حادثه است. هدف از مطالعه حاضر نیز، بررسی فراوانی و علل مراجعه بیماران به درمانگاه اضطراری جمعیت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران در کشور هائیتی پس از زلزله سال 2010 می باشد. روش ها: مطالعه حاضر به صورت مقعطی– مشاهده ای در سال 2010 در کشور هائیتی به روش نمونه گیری آسان و پی در پی و از تمامی مراجعین به درمانگاه انجام شد. مشخصات دموگرافیک شامل جنس، سن و اطلاعات بالینی شامل شکایات بالینی و نوع داروی تجویز شده ثبت شد. یافته ها: مشکلات ناشی از درد 90/35 درصد ، بیشترین فراوانی علت شکایت اصلی بیماران به درمانگاه ایرانی مستقر در هائیتی پس از زلزله 2010 بود. مسکن ها بیشترین داروی اول تجویز شده به بیماران بودند. آنتی بیوتیک ها بیشترین فراوانی تجویز دوم و سوم را دارا بودند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، توجه به درد و عفونت و بیماری های شایع منطقه در درمانگاه های اضطراری پس از زلزله از اهمیت بالایی برخوردار بوده و در برنامه ریزی ایجاد درمانگاه ها باید مد نظر قرار گیرد. کلمات

مقدمه: از آنجا که کارکنان جمعیت هلال احمر ایران از نخستین افراد حاضر در صحنه حوادث می باشند، لذا هدف از مطالعه حاضر، بررسی میزان آگاهی و عملکرد کارکنان جمعیت هلال احمر استان تهران نسبت به کمک های اولیه (به عنوان یکی از اولین اقدامات نجات و امداد) می باشد. روش ها: این پژوهش مقطعی، در سال 1388در بین 80 نفر از کارمندان شعبه های جمعیت هلال احمر استان تهران انجام شد که نمونه گیری به طور تصادفی در بین شعبه های جمعیت هلال احمر استان تهران انجام گردید. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای مشتمل بر سه بخش سنجش اطلاعات دموگرافیک، میزان آگاهی و عملکرد بود. یافته ها: 55 درصد افراد از آگاهی خوب وخیلی خوب و 43 درصد افراد از عملکرد خوب و خیلی خوب نسبت به کمک های اولیه برخوردارند. روابط بین متغیرها نشان می دهد رابطه معنی داری بین میزان حضور در عملیات های امدادی با نمره علمی وجود دارد (568/0r= ، P=0.021). نتیجه گیری: در حدود نیمی از کارکنان جمعیت هلال احمر استان تهران از آگاهی و عملکرد نسبتا خوبی نسبت به کمک های اولیه برخوردارند، با این وجود به منظور افزایش توان پاسخگویی در هنگام سوانح لزوم بازنگری در شیوه های آموزش کمک های اولیه به کارکنان جمعیت امری ضروری است.

مقدمه: با توجه به آسیب پذیری کشور ایران در هنگام وقوع حوادث، لزوم برنامه ریزی و انجام مطالعاتی در جهت کاهش اثرات و پیامدهای گوناگون ناشی از حادثه ضروری به نظر می رسد. در این بین، استفاده از تجربیات افراد امدادگر و آسیب دیده در حوادث نیز بسیار موثر می باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی دیدگاه های افراد حادثه دیده و امدادگر بعد از وقوع زلزله در دو روستای چنگوره و آبدره از روستاهای اطراف قزوین می باشد. روش ها: در این مطالعه کیفی دیدگاه های 12 نفر از حادثه دیدگان و 15 امدادگر بومی و غیربومی، پیرامون ابعاد زلزله سال 1381 در دو روستای چنگوره و آبدره در اطراف شهرستان آوج در استان قزوین بررسی شد. به منظورثبت دیدگاه افراد حادثه دیده و امدادگران از چک لیست استفاده شد. یافته ها: این مطالعه نشان می دهد که بیشتر حادثه دیدگان از نحوه عملکرد امدادگران راضی بودند، اما از کمبود امکانات و در مضیقه بودن و مشکلات بهداشتی گله داشتند؛ در حالی که بیشتر امدادگران از عواملی چون دوری راه و صعب العبور بودن آن، مشکلات حمل و نقل، نبود مدیریت منسجم، خستگی، نبود ارتباطات مناسب و کمبود امکانات امدادرسانی شکایت داشتند. عملکرد نیروهای امدادی از دید حادثه دیدگان مطلوب بود، اما وجود نقیصه هایی در این عملکرد همچون نبود یک ستاد هماهنگ کننده و مشکلات بهداشتی موجبات حادثه دیدگان را فراهم آورده بود. نتیجه گیری: مشکلات بهداشتی، کمبود امکانات پس از حادثه از عوامل مهم در ایجاد نارضایتی حادثه دیدگان و نبود امکانات منسجم و ارتباطات مناسب از عوامل مهم ایجاد نارضایتی امدادگران بود.