سجاد نعمتی

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر آموزش و تمرین شنا بر حس حرکت پسران با اختلال بینایی بود.پژوهش حاضر ازنوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. شرکت کنندگان پسران با اختلال بینایی عضو انجمن نابینایان شهرستان اراک بودند. تعداد 20 پسر سالم نابینا به صورت هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. برای ارزیابی حس حرکت از آزمون تنظیم زاویه دست برتربهرامی (1389) استفاده شد. برای هر دو گروه پیش آزمون اجرا شد. گروه تجربی در جلسه های تمرین به مدت 10 هفته (دو جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه) شرکت کردند؛ اما برای گروه کنترل تمرین خاصی درنظر گرفته نشد. پس از اتمام دوره تمرینی، پس آزمون های حس حرکت در همان محیط اندازه گیری شدند. برای تعیین طبیعی بودن داده ها از آزمون شاپیرو- ویلک، برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد از آمار توصیفی و برای تعیین اختلاف درون گروهی و بین گروهی پیش آزمون و پس آزمون، به ترتیب از آزمون های تی همبسته و تی مستقل در سطح معناداری (0.05 ≥P ) استفاده شد.آزمون تی همبسته اختلاف معنادار متغیرهای حس حرکتدر گروه تجربی را نشان داد (0.05 ≥P )؛ درحالی که نمرات حس حرکت گروه کنترل اختلاف معناداری را نشان نداد (0.05 ≥ P). همچنین، در پیش آزمون های حس حرکت بین دو گروه تجربی و کنترل اختلاف معناداری مشاهده نشد؛ اما در پس آزمون، گروه تجربی عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل داشت (0.05 ≥ P). نتایج پژوهش حاضر بیانگر این بود که تمرین شنا بر بهبود حس حرکت پسران با اختلال بینایی تأثیر دارد؛ بنابراین، به نظر می رسد استفاده از آموزش و تمرین شنا در برنامه های ورزشی و توان بخشی افراد با اختلال بینایی می تواند فواید بسیاری داشته باشد.