مریم رهام

مقدمه: با اهمیت ترین مهارت در آموزش، توانایی برقراری ارتباط مؤثر استاد با دانشجو است. رابطه استاد با دانشجو در محیط آموزشی، یک رابطه پیچیده انسانی است که عوامل متعدد و مختلفی بر آن تأثیر گذار است. این مطالعه با هدف بررسی عوامل مؤثر در برقراری ارتباط بین استاد و دانشجو از دیدگاه دانشجویان پزشکی در مقطع بالینی (دستیاری و کارورزی) انجام شد. روش کار: این مطالعه Cross Sectional در بین دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال تحصیلی 95-96 انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات از یک پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد که شامل 37 سؤال در چهار زمینه خصوصیات فردی و حرفه ای و علمی استاد و همچنین خصوصیات فضای فیزیکی مرکز آموزشی- درمانی بود استفاده شد. پاسخ آنها هم در 5 سطح از خیلی بسیار کم تا بسیار زیاد تنظیم شد. اطلاعات پس از جمع آوری وارد SPSS18 شدند و مورد انالیز قرار گرفتند. در آنالیز شاخصهای میانگین و انحراف محاسبه شد و سطح معناداری هم 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: موثرترین فاکتورها از دیدگاه هر دو گروه دانشجویان، آموزش بر بالین بیمار (میانگین 5) بود. هم رشته بودن استاد و دانشجو از دیدگاه دستیاران (95/4) و همچنین عدم استفاده از تقویت کننده های منفی (78/4)، تلاش استاد در حل مسائل (73/4) و فضای آموزشی مناسب (7/4)، از دیدگاه کارورزان از جمله مهمترین فاکتور در ایجاد ارتباط مؤثر بود. در ضمن جنس، اختلاف سنی و ظاهر استاد کمترین اهمیت را از نظر این دانشجویان داشت. نتیجه گیری: مطابق این نتایج، آموزش بر بالین بیمار مهمترین نقش را در رابطه استاد و دانشجو و همچنین ارتقا آموزش دارد. توصیه می شود دانشگاه ها کارگاه هایی را بعد از پذیرش و قبل از شروع به کار اساتید برای آموزش بهتر آنها برنامه ریزی کند و راههای برقراری ارتباط مؤثر با مخاطب را آموزش دهند تا موجب رضایتمندی دانشجویان و بهبود کیفیت آموزش آنها شوند.