سولماز پاسیار

زمینه و هدف: کودکان کار در معرض مخاطرات متعددی قرار دارند و تاب آوری در شرایط پرخطر از اهمیت بسیاری برخوردار است . این پژوهش با هدف پیش بینی تاب آوری کودکان کار براساس راهبرد های کنارآمدن با تنیدگی و سبک های دلبستگی انجام شد. روش: در یک طرح همبستگی،100 نفر ازکودکان کار مراجعه کننده به مؤسسات حامی کودکان کار تهران، اداره امور اجتماعی رفاهی منطقه 15، مرکز کودکان کار مولوی، و بازار بزرگ تهران به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های راهبردهای کنارآمدن با تنیدگی اندلر و پارکر ( 1990 )، سبک های دلبستگی بازنگری شده بزرگسال کولینز و رید (1996) و تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی پس از حذف اثر مخدوش کننده جنسیت، تحلیل شدند. یافته ها: ضرایب همبستگی نشان داد که تاب آوری با سبک دلبستگی ایمن، دوسوگرا، راهبردهای کنارآمدن مسئله مدار و اجتنابی همبستگی مثبت معنادار دارد (01/0 P< ) . سطوح تاب آوری با سن، سطح تحصیلات، و مدت زمان اشتغال به کار کودکان، همبسته نبود ( 05/0 P> ). تحلیل رگرسیون نیز نشان داد پس از حذف اثر جنسیت، زیرمقیاس های دلبستگی نقش تعیین کننده خود را از دست داده و تنها راهبرد کنارآمدن مسئله مدار ( 001/0 P= ، 331/0= β ) به طورمعنی داری 27% از واریانس مشترک تاب آوری را پیش بینی می کند ( 0001/0 P= ، 134/6= F ). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که سبک کنارآمدن مسئله مدار با تمرکز بر حل مسئله، به ایجاد انسجام فکری در فرد کمک می کند و باعث می شود فرد منبع تنیدگی را شناسایی و قابل مهار، ارزیابی کند که این پیامد به پیش بینی و افزایش تاب آوری فرد منجر می شود.