محمدباقر احمدی

با توجه به توسعه گازرسانی در اغلب استان های کشور طی سال های اخیر و گسترش پروژه های خطوط انتقال گاز به موازات آن، لزوم توجه به زنجیره تأمین چنین پروژه هایی و ریسک های مربوط به آن بیش از گذشته نمود یافته است. از آنجا که زنجیره تأمین پروژه ها بر اساس مقررات دولتی ساختار خاصی دارد، هدف این مقاله ارائه مدلی برای کاهش ریسک های زنجیره تأمین پروژه ها در شرکت های گاز استانی است. برای این منظور از روش پژوهش آمیخته استفاده شده است؛ به این صورت که ابتدا با استفاده از فراترکیب و روایی محتوایی، راهبرد های کاهنده ریسک شناسایی و گروه بندی می شوند و به کمک مدل سازی تفسیری ساختاری، ارتباطات متقابل و میزان تأثیرگذاری هریک از راهبرد ها بر یکدیگر به دست می آید. یافته های این پژوهش نشان می دهد که مدیران باید به آن دسته از راهبرد هایی که قدرت تحریک کنندگی بیشتری دارند در مقایسه با راهبرد هایی که درجه وابستگی زیادی دارند، توجه بیشتری داشته باشند. در نتیجه با تمرکز بر متغیرهای کلیدی مهم تر، می توان به صورت مؤثرتر ریسک های زنجیره تأمین را کاهش داد.

هدف این مقاله شناسایی ریسک های مختلف تأثیرگذار بر زنجیره تأمین پروژه های شرکت گاز استانی است. برای این کار ابتدا با استفاده از فراترکیب، طبقات و گروه بندی انواع ریسک ها با توجه به پژوهش های قبلی شناسایی شده و با به کارگیری روایی محتوایی آن بخش از ریسک ها که با پروژه های گاز ارتباط دارد استخراج می شود و با مدل سازی تفسیری ساختاری، روابط متقابل میان ریسک ها و قدرت تأثیرگذاری و تأثیرپذیری آن ها بر یکدیگر مشخص می شود. طبق نتایج پژوهش، ریسک های سیاسی _اجتماعی و اقتصاد کلان که خارج از محدوده صنعت گاز هستند، بیشترین تأثیر را بر عملکرد مجموعه شرکت گاز داشتند. این مدل به مدیران کمک می کند که نگاه کلی نگر به ریسک های موجود در صنعت داشته باشند و تغییرات و نوسانات سیاسی- اجتماعی و وضعیت اقتصاد کلان را برای کاهش تبعات منفی پیگیری کنند.