انسیه احمدی بادی

امروزه بسیاری از برنامه ریزان و سیاست گذاران توسعه، گردشگری به عنوان رکن اصلی توسعه اقتصاد جوامع یاد میکنند.تعیین ارزش های گردشگری و استعدادهای طبیعی به همراه برنامه ریزی صحیح می-تواند منجر به توسعه درآمدهای اقتصادی از طریق گردشگری گردد.پیشرفت و توسعه فناوری و تخصصی تر شدن علوم مختلف همچون معماری در کنار سایر مسائل مربوط به محیط زیست ازجمله عواملی هستند که بر تقویت صنعت توریسم تأثیرگذارند. این صنعت در ساختارهای فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی عصر پسامدرن در جامعه حال حاضر ایران بسیار مهم است. یکی از شاخه های این صنعت، گردشگری در روستا می باشد که در ایران با توجه موقعیت اقلیمی ویژه خود روستاهای متفاوتی را به لحاظ فرهنگی، اقلیمی، اقتصادی و ... را در خود جای داده است. در این پژوهش ابتدا به شناخت معماری پایدار و زمینه گرایی و با ارائه مدلی به اشتراک بین این دو پرداختیم. برای بررسی های بیشتر به مطالعه نمونه موردی(روستا کیپارا و باتوا) روی آوردیم. که در آن ها توجه به معماری بومی منطقه از اصلی ترین عوامل در طراحی بود، قصد داشتیم با مطالعه در این زمینه بتوانیم کمک به جلوگیری از نابودی روستاها و چرخه اقتصادی آن ها کنیم. در آخر راهکارهایی پیشنهاد شده است.