عبدالله روزبه گل افشانی

زمینه و هدف: امروزه کاهش امنیت اجتماعی شهرها، از نتایج رشد بی رویه ی شهر و بی هویت ماندن در آن است. رویکردهای جدید طراحی محیطی نیز بر این نکته تأکید دارند که با توجه به ساختار کالبدی فضاهای شهری و تدوین و اعمال ضوابط ویژه در آن ها، می توان به میزان گسترده ای از ارتکاب جرائم شهری جلوگیری کرد و «پیشگیری از جرم از طریق طراحی محیطی» را می توان برای کاهش یا جلوگیری از جرائم و بهسازی کیفیت زندگی دانست. روش شناسی: روش پژوهش حاضر، دارای رویکردی تحلیلی_توصیفی است. مبانی پژوهش به روش کتابخانه ای و مرور اسنادی تهیه شده است. نگارندگان در این پژوهش، پس از بیان مفاهیمی مرتبط با موضوع پژوهش و همچنین بیان ضرورت و اهمیت پرداختن به این موضوع، به بررسی پیشینه نظریه های طراحی کالبدی به منظور پیشگیری از جرائم محیطی پرداخته و پس از استخراج مؤلفه ها، ابعاد و شاخص های تأثیرگذار بر ارتقای امنیت اجتماعی برگرفته شده از نظرات اندیشمندان این حوزه، اقدام به تدوین الگوی تحلیلی مرتبط با موضوع پژوهش کرده اند و سپس پرسش نامه ای بر اساس شاخص های بیان شده در این الگوی تحلیلی تنظیم شده است. یافته ها: با استفاده از آزمون تی؛ تحلیل همبستگی، رگرسیون ساده و چند متغیره در نمونه موردی مدنظر مورد سنجش قرارگرفته که در نهایت، صحت و درستی الگوی مفهومی تبیین شده اثبات شد. نتیجه گیری: نتایج بررسی های آماری نشان می دهد که مؤلفه حس مالکیت (قلمروگرایی)، بیش ترین نقش را در ارتقای امنیت اجتماعی بافت های فرسوده شهری به نسبت مؤلفه های دیگر دارا است. <br clear="all" />