علی رضا کیامنش

انگیزش مهمترین شرط یادگیری است و نقش معلمان در ایجاد آن بسیار حائز اهمیت می باشد. این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی آموزش رفتار های صمیمیت و نزدیک شدن کلامی و غیر کلامی مدرسان بر انگیزش حالتی دانشجویان انجام گرفت. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه های هم ارز بود. آزمودنی های این پژوهش عبارت بودند از 300 نفر از دانشجویان دختر و پسر مقطع کارشناسی دانشگاه پیام نور مرکز میانه و همچنین 30 نفر از مدرسان همان دانشگاه در نیمسال اول سال تحصیلی 95 – 1394 که در دو مرحله انتخاب شدند. در مرحله ی اول مدرسان به روش نمونه گیری هدفمند و در مرحله ی دوم دانشجویان از طریق روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. 30 نفر از مدرسان به روش همتا سازی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار های مورداستفاده عبارت بودند از: پرسشنامه های محقق ساخته ی صمیمیت کلامی، صمیمیت غیر کلامی، و انگیزش حالتی تحصیلی، و همچنین بسته ی آموزشی رفتار های صمیمیت کلامی و غیر کلامی. برای اجرای این پژوهش ابتدا از همه ی گروه ها پیش آزمون صمیمیت کلامی، صمیمیت غیر کلامی، انگیزش حالتی به عمل آمد. سپس به گروه مداخله در طی پنج جلسه ی 90 دقیقه ای آموزش رفتار های صمیمیت کلامی و غیر کلامی داده شد. در پایان نیمسال تحصیلی پس آزمون ها اجرا شد. ﺑﺮای ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ داده ﻫﺎ علاوه بر آﻣﺎر ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ از آﻣﺎر اﺳﺘﻨﺒﺎﻃﯽ ﺷﺎﻣﻞ آزمون تی مستقل و تی وابسته و همچنین ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻮواﯾﺎﻧﺲ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. یافته ها نشان داد که آموزش رفتار صمیمیت به مدرسان انگیزش حالتی آزمودنی ها را به طور معنا داری افزایش می دهد. دلیل این امر نیز از طریق مدل انگیزشی و مبانی نظری قابل تبیین است. پیشنهاد اصلی حاصل از نتایج پژوهش این است که به مدرسان آموزش های لازم در خصوص رفتار های صمیمیت ارائه شود تا انگیزش حالتی در یادگیرندگان افزایش یابد.