ساناز آقاخانی

اهداف پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی آموزش گروهی برنامه ریزی عصب زبان شناختی بر میزان امید و کیفیت زندگی کودکان سرطانی انجام شد. مواد و روش ها این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کودکان سرطانی دختر و پسر سرپایی در بیمارستان امیرکبیر و انجمن سرطان تبسم در سال ۱۳۹۵بودند که متقاضی شرکت در جلسات آموزش گروهی برنامه ریزی عصب زبان شناختی و در حال انجام درمان بودند. بدین منظور ۴۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه برنامه ریزی عصب زبان شناختی و گروه گواه به طور مساوی تقسیم شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه کیفیت زندگی کودکان و مقیاس امید کودکان اسنایدر بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل کواریانس چندمتغیره و آزمون t همبسته برای مرحله پیگیری تحلیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۲ نیز تحلیل شد. یافته ها نتایج نشان داد آموزش گروهی برنامه ریزی عصب زبان شناختی بر افزایش کیفیت زندگی و امید مؤثر بود و به ترتیب ۷۰ و ۴۰ درصد از واریانس آن را پیش بینی می کند. نتیجه گیری با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت که آموزش برنامه ریزی عصب زبان شناختی منجر به افزایش کیفیت زندگی و امید در کودکان سرطانی شده است.