زهرا رئیسی

هر با توجه به علاقه روز افزون به تأثیرگذاران دیجیتال به عنوان ابزار ارتباطات برند در سال های اخیر، نیاز است که بررسی شود چگونه تأثیرگذاران با ایجاد پیوند با دنبال کنندگان، می توانند ادراک و رفتار آن ها را نسبت به برندهای موجود شکل دهند. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی تاثیر نفوذ ادراک شده از تأثیرگذاران دیجیتال بر قصد خرید با میانجی گری تعامل و ارزش مورد انتظار از برند (مورد مطالعه: کاربران اینستاگرام) است. جامعه آماری پژوهش، کاربران اینستاگرامی هستند که حداقل یک بار از طریق این شبکه خرید کرده اند. شیوه نمونه گیری تصادفی هدفمند در دسترس بوده است و با توجه به مشخص نبودن تعداد پاسخگویان در جامعه آماری از روش کوکران نامحدود به دست آمده است (که تعداد 384 نفر به عنوان نمونه در نظر گرفته شده است). ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه اقتباس شده (خیمنز کاستیلو و سانچز فرناندز، 2019) است و از متغیرهای نفوذ ادراک شده از تاثیرگذاران دیجیتال، قصد خرید برند توصیه شده، تعامل برند و ارزش مورد انتظار از برند و 14 گویه استفاده شده است. روایی پرسشنامه با استفاده از روش نسبت روایی محتوایی (CVR) و شاخص روایی محتوایی (CVI) و پایایی پرسشنامه از روش آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات در دو بخش آمار توصیفی و آمار استنباطی ارائه شده است. جهت تحلیل توصیفی و همچنین بررسی رابطه بین متغیر ها از نرم افزار اس پی اس اس (SPSS) استفاده شد و برای تحلیل عاملی تأییدی و مدل یابی معادله ساختاری با توجه به اینکه تعداد افراد نمونه بالای 200 نفر بود و بنابراین الزامی به رعایت پیش فرض نرمال بودن داده ها نبود، از نرم افزار ایموس (AMOS) بهره گرفته شد. نتیجه اصلی پژوهش نشان داد نفوذ ادراک شده از تاثیرگذاران دیجیتال با میانجی گری تعامل برند در خودپنداره فرد و ارزش مورد انتظار بر قصد خرید برند توصیه شده تاثیر مثبت دارد. بنابراین مدیران می توانند با شناسایی تاثیرگذاران اینستاگرام، زمینه بهبود خریدهای مشتریانشان را فراهم آورند.

یکی از آسیب های شایع مفصل مچ اسپرین مچ پاست. اسپرین مکرر و مزمن تعادل را دچار اختلال می کند. توانبخشی ناکافی زمینه بروز آسیب مجدد را فراهم می کند و بی ثباتی مزمن مچ پا را در پی خواهد داشت. در این مطالعه نیمه تجربی 30 زن دچار اسپرین مزمن مچ پا شرکت کردند و تصادفی به سه گروه تمرین درمانی در آب، خشکی و کنترل تقسیم شدند. درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویا پیش و پس از دوره تمرینی اندازه گیری شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-21 انجام گرفت. سطح معناداری نیز 05/0 در نظر گرفته شد. هر دو گروه تمرینی در مقیاس های درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویا تفاوت معناداری را پس از هشت هفته تمرین درمانی نشان دادند (05/0P<). مقایسه داده های دو گروه در مقیاس عملکرد حرکتی، تعادل ایستا، پویا و درد تفاوت معناداری را پس از مطالعه نشان نداد (05/0<P). اگرچه نتایج آماری تفاوت معناداری را بین دو گروه تمرین در آب و خشکی نشان نداد، تفاوت در میانگین درصد تغییرات دو گروه می تواند حاکی از این باشد که اجرای تمرینات در آب تأثیر کلینیکی بیشتری نسبت به تمرین در خشکی دارد.

سندروم درد پاتلوفمورال یکی از متداول ترین آسیب های زانو در سنین جوانی است. با توجه به انتخاب راهبرد های مختلف توسط افراد هنگام بروز درد، هدف از این مطالعه دستیابی به پاسخ این پرسش است که وجود درد یکطرفه پاتلوفمورال توزیع نیروی بین دو پا و نوسانات مرکز فشار را چگونه تحت تأثیر قرار می دهد؟ برای این منظور دوازده زن مبتلا به درد یکطرفه پاتلوفمورال و دوازده زن بدون سابقه هیچ گونه درد در اندام تحتانی، همگن شده با گروه مبتلا در این تحقیق شرکت کردند. شاخص های انحراف استاندارد نوسانات قدامی خلفی (SDAP)، انحراف استاندارد نوسانات داخلی خارجی (SDML)، میانگین سرعت نوسانات، طول مسیر جابه جایی مرکز فشار، محدوده نوسانات، طول محور مینور، طول محور ماژور، نیرو و شاخص تقارن (SI) ارزیابی شد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سندروم درد پاتلوفمورال بر توزیع متقارن نیرو بر روی دو پا در حالت ایستاده ساکن در افراد مبتلا تأثیر گذاشت و متعاقب آن بیشترین تأثیر در نوساناتِ پاسچرالِ این افراد در جهت داخلی - خارجی (64/21±12/19) دیده شد. از کلیه شاخص های مورد بررسی تنها طول مسیر جابه جایی مرکز فشار در دو گروه تفاوت معناداری را نشان نداد (4/0P=). افزایش نیروی متحمل شده بر روی پای سالم در افراد مبتلا به درد یکطرفه زانو در درازمدت می تواند صدمات جبران ناپذیری را به پای سالمِ این افراد وارد کند، بنابراین در برنامه های توانبخشی علاوه بر ارائه راهکارهای تقویتی سازوکار های درگیر در تعادل، باید به صورت ویژه پای سالم در افراد مبتلا به درد یکطرفه پاتلوفمورال را در نظر داشت.

مقدمه: سندروم درد پاتلوفمورال یکی از رایج ترین آسیب های مفصل زانو است، که در سنین جوانی و بیشتر در زنان شایع می باشد. به دلیل وجود درد، ضعف عضلانی و کاهش حس عمقی مفصل زانو، تعادل در این افراد دچار نقصان است. هدف از مطالعه ی حاضر مقایسه ی دو روش تمرین درمانی در محیط خشکی و آب بر بهبود درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال می باشد. روش انجام پژوهش: در این تحقیق که به روش نیمه تجربی انجام شد، 20 زن مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال شرکت کردند، و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین درمانی در آب و خشکی تقسیم شدند. دو گروه 8 هفته و هر هفته به مدت 3 جلسه تمرین درمانی دریافت کردند. از پرسش نامه درد VAS، کاجالا kujala، تست تعادل ایستای شارپند رومبرگ و تست تعادل پویای ستاره، قبل و بعد از دوره تمرینی جهت اندازه گیری درد، عملکرد، تعادل ایستا و پویا استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها و انجام آزمون های آماری لازم در این مطالعه از نرم افزار SPSS نسخه 18 استفاده شد. سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته های پژوهش: هر دو گروه در مقیاس درد، مقیاس عملکرد حرکتی، شاخص تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی داری را پس از 8 هفته تمرین درمانی نشان دادند(05/0p). مقایسه ی داده های بین دو گروه در مقیاس درد، مقیاس عملکرد حرکتی، شاخص تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی داری را پس از مطالعه نشان نداد(05/0p˃). بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، انجام تمرین درمانی در آب و خشکی منجر به کاهش درد، بهبود عملکرد، بهبود تعادل ایستا و پویا در مبتلایان به سندروم درد پاتلوفمورال می شود. اگرچه نتایج آماری تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان نداد، با این حال تفاوت موجود در میانگین درصد تغییرات دو گروه نشان دهنده این است که انجام تمرینات در آب بر کاهش درد، بهبود عملکرد، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال تاثیر کلینیکی بیشتری نسبت به خشکی دارد.