ابراهیم مقامی

هدف: هدف این مطالعه بررسی مدل شفقت-خود به عنوان میانجی بین ابعاد دلبستگی با بهزیستی ذهنی در پرسنل زن و مرد زندان سپیدار شهر اهواز در سال 1393 بود. روش: از 230 پرسنل زن و مرد زندان سپیدار شهر اهواز 115 نفر به صورت داوطلب-مبتنی بر هدف با رعایت کلیه موازین اخلاق پژوهش انتخاب شدند، و مقیاس های تجارب در رابطه ی نزدیک (ECR)، شفقت-خود (SCS) و بهزیستی ذهنی (WEMWBS) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از تحلیل همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی همزمان به روش بارون و کنی (1986) و با استفاده از نرم افزار آماری 16-SPSS و آزمون سوبل تحلیل شدند. یافته­ها: یافته­های مدل شفقت-خود به عنوان میانجی بین دلبستگی های اضطرابی و اجتنابی و بهزیستی ذهنی هم برای مسیرهای مستقیم و هم برای مسیرهای غیرمستقیم تایید شد. نتیجه­گیری: در نتیجه می توان بیان کرد که دلبستگی ایمن و شفقت-خود یک نقش راهبرد مقابله ای در ارتقاء بهزیستی و کنش وری روانشناختی دارند.

این مطالعه با هدف بررسی ساختار عاملی تاییدی نسخه فارسی مقیاس درجه بندی تجدیدنظرشده شفقت-خود در گروهی از زندانیان مرد زندان سپیدار شهر اهواز انجام گرفت. 178 مرد زندانی به روش نمونه گیری داوطلب- در دسترس از میان زندانیان مرد برگزیده شدند و نسخه فارسی مقیاس 12 ماده ای درجه بندیتجدیدنظر شده شفقت-خود و پرسشنامه سلامت عمومی 11 ماده ای را تکمیل نمودند. داده ها با روش تحلیل عوامل تاییدی و با استفاده از نرم افزارهای آماری 21-SPSS و AMOS تجزیه و تحلیل شدند. تحلیل عاملی به روش تحلیل تاییدی، 6- عامل همانندسازی افراطی، مهربانی به خود، ذهن آگاهی، انزوا، تجارب مشترک انسانی و قضاوت کردن خود را بر اساس یافته های پیشین مورد تایید قرار داد. ضرایب آلفای کرونباخ کل مقیاس 91/0، برای عامل های ششگانه از 77/0 تا 92/0 و ضریب روایی همزمان آن با پرسشنامه سلامت عمومی 45/0- (001/0>p) و برای خرده مقیاس های ششگانه با پرسشنامه سلامت عمومی از 28/0- (036/0>p) تا 48/0- (001/0>p) محاسبه شدند. در نهایت، مقیاس شفقت-خود را می توان به عنوان یک ابزار پایا و معتبر در اندازه گرایی جنبه هایی از شفقت خود در جامعه ی مردان زندانی مورد استفاده قرار داد.