حسین نبوی نیک

ساختار پا مانند دیگر ویژگی های انسان در میان گروه های سنی مختلف، متفاوت است و هرگونه تغییر در ساختار آن بر عملکرد دیگر مفاصل بدن تأثیر می گذارد. ازاین رو محققان بسیاری در تلاشند ارتباط بین نقش پا و پاتولوژی آن را دریابند. در این پژوهش، محققان سعی دارند پارامترهای نقش پا را (زاویة پا، شاخص استاهلی، شاخص چیپاکس – اسمیرک و شاخص قوس) در دو حالت استاتیک و دینامیک در کودکان با اضافه وزن مقایسه کنند. پژوهش حاضر نیمه تجربی است که 12 کودک پسر (دچار اضافه وزن) با دامنة سنی 12 – 10 سال به صورت تصادفی انتخاب شدند. برای اندازه گیری شاخص های نقش پا در دو وضعیت استاتیک و دینامیک، از کاغذ رولی و جوهر گوش استفاده شد. با استفاده از نرم افزار ImageJ، زاویة پا، شاخص استاهلی، شاخص چیپاکس – اسمیرک و شاخص قوس پا محاسبه شد. در نهایت برای توصیف اطلاعات از میانگین و انحراف استاندارد و برای مقایسة نتایج به دست آمده از آزمون تی مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که پارامتر زاویه ای اختلاف معناداری با یکدیگر ندارند (05 /0 P>). اما پارامترهای خطی در دو حالت استاتیک و دینامیک تفاوت معناداری را نشان دادند (05 /0 P<). باتوجه به نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد وضعیت قرارگیری فرد عامل مؤثری در نتایج به دست آمده باشد ازاین رو باید هنگام بررسی این پارامترها وضعیت فرد را مدنظر قرار داد.

اضافه وزن و چاقی در دوران کودکی با سرعت بسیار زیادی درحال همهگیرشدن است. به نظر میرسد واردآمدن طولانیمدت بار مکانیکی، فعالیتهای حرکتی و ازجمله راهرفتن را تحت تأثیر قرار میدهد. این مطالعه با هدف مقایسه پارامترهای منتخب فضایی زمانی راهرفتن کودکان 1۱ تا 1۱ سال دارای اضافه وزن و - نرمال انجام شد. در این تحقیق نیمهتجربی، 0۱ آزمودنی ) 11 پسر نرمال و 11 پسر مبتلا به اضافه وزن( به شکل تصادفی انتخاب شدند و نقش پای کودکان به کمک جوهر و کاغذ به هنگام راهرفتن ثبت شد. برای مقایسه ویژگیهای فضایی زمانی راهرفتن آزمودنیها - از آزمون تی مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد صرفاً بین سه پارامتر زمان طیشده، سرعت و آهنگ حرکت دو گروه و نیز بین زاویه پیشروی پای برتر و غیربرتر آزمودنیهای گروه نرمال تفاوت معناداری مشاهده شد. نتایج این تحقیق مانند اکثر مطالعات درگذشته تأکید دارند که بار واردآمده بر سیستم حرکتی تغییراتی در الگوی راهرفتن به منظور بهینهسازی الگوی گامبرداری ایجاد میکند تا شاید فرد از این طریق به کنترل حرکتی بهتری به هنگام راهرفتن دست پیدا کند

ثبات مرکزی واژه ای پرطرفدار محسوب می شود و اصول پایه ای بسیاری از برنامه های بازتوانی، آموزش عملکرد و برنامه های پیشگیری است. از این رو، هدف پژوهش حاضر؛ بررسی ارتباط استقامت و توان ثبات مرکزی با عملکرد ورزشکاران نوجوان می باشد. در این مطالعه 12 شناگر پسر شرکت کردند. برای اندازه گیری استقامت و توان ثبات مرکزی به ترتیب از پروتکل مک گیل و آزمون پرتاب توپ مدیسین بال و آزمون دراز و نشست استفاده شد. عملکرد آزمودنی ها به صورت عمومی (پرش طول، پرش عمودی، دو 9 مترسرعتی، دو 9×4 متر، آزمون انعطاف پذیری و پرتاب توپ مدیسین بال) و اختصاصی (تواتر استروک، و رکورد 100 متر کرال سینه) اندازه گیری شد. از روش همبستگی پیرسون برای بررسی ارتباط استقامت و توان ثبات مرکزی با عملکرد ورزشکاران استفاده شد. نتایج نشان داد تنها بین آزمون فلکشن تنه با پرش طول و پرتاب توپ مدیسین بال و بین امتیاز کلی توان ثبات مرکزی با انعطاف پذیری ارتباط وجود دارد. همچنین بین فلکشن جانبی سمت چپ با دو 9×4 متر و بین آزمون فلکشن تنه با تواتر استروک رابطه معکوس معنی داری یافت شد. نتایج این پژوهش بیانگر ارتباط ضعیف بین ناحیه ثبات مرکزی و عملکرد عمومی و اختصاصی شناگران است، که بر اساس این نتایج ضرورتی برای تمرکز روی این سبک از برنامه های تمرینی برای شناگران وجود ندارد.

مقدمه و هدف: تمرینات پلایومتریک و ثبات مرکزی از روش های تمرینی هستند که ورزشکاران برای بهبود عملکرد خود از آن استفاده می کنند. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر شش هفته برنامه تمرینی ناحیه ثبات کمری-لگنی و پلایومتریک بر برخی شاخص های آمادگی جسمانی ورزشکاران بود. روش شناسی: در این مطالعه نیمه تجربی 36 پسر ورزشکار به صورت داوطلبانه شرکت کرده و به طور تصادفی به سه گروه (گروه یک؛ تمرین ناحیه کمری – لگنی؛ گروه دو؛ تمرین پلایومتریک و گروه سه؛ کنترل) تقسیم شدند. یک روز قبل شروع شش هفته برنامه تمرینی از آزمودنی ها آزمون های عملکردی (پرش طول، پرش عمودی، دو 9 متر، آزمون چابکی 9×4، انعطاف پذیری و پرتاب توپ مدیسین بال از حالت نشسته) گرفته شد. بعد از اتمام دوره تمرینی، از سه گروه پس آزمون به عمل آمد. برای تجزیه تحلیل اطلاعات از آنالیز واریانس یک سویه در سطح معناداری 05/0≥α استفاده شد. نتایج: گروه تمرین ثبات کمری – لگنی و پلایومتریک افزایش معناداری را در اجرای آزمو نهای عملکردی (پرش عمودی، پرش طول، دوی 9 متر و آزمون چابکی) نشان دادند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق استفاده از تمرینات ثبات کمری-لگنی و پلایومتریک برای بهبود برخی شاخص های آمادگی جسمانی ورزشکاران توصیه می شود.