علی گلچینی

سندرم انحراف پرونیشن یکی از شایع ترین ناهنجاری های بدنی است که ناراستایی هایی در ساختارهای بخش اسکلتی اندام تحتانی پدید می آورد و نوسان های پاسچری را افزایش می دهد . هدف این پژوهش، تعیین تأثیر دوازده هفته تمرین اصلاحی بر نوسان های پاسچر دانش آموزان پسر دارای سندرم انحراف پرونیشن بود. در این تحقیق نیمه آزمایشگاهی، 30 داوطلب دارای سندرم انحراف پرونیشن انتخاب و به صورت تصادفی و مساوی در دو گروه 15 نفری کنترل و آزمایش تقسیم شدند. گروه آزمایش، تمرین اصلاحی متشکل از تمرین های مهاری، کششی، تقویتی و انسجامی را به مدت سه ماه اجرا کردند، درحالی که گروه کنترل فعالیت معمول خود را انجام می دادند. قبل و بعد از سه ماه اجرای تمرینات اصلاحی، نوسان های کنترل پاسچر ارزیابی شد. از آزمون های آماری تی وابسته و مستقل برای تجزیه و تحلیل نتایج استفاده شد (0/05 ≥ P ). سه ماه تمرین اصلاحی در نوسان های کنترل پاسچر و نیروی واکنش زمین، بهبودی معناداری پدیدار ساخت (0/001 P≤ ) ، اما در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/05 ≤ P ) . به علاوه، پس از انجام مداخله، نوسان های کنترل پاسچر و نیروی واکنش زمین در گروه آزمایش به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود (0/001 ≥ P )، درحالی که این تفاوت در پیش آزمون معنادار نبود (0/05 ≤ P ) . به نظر می رسد تمرین اصلاحی نظام مند سبب بهبود فعالیت عضلات مسئول کنترل نوسان بدن شده، که آن نیز به کاهش نوسان های پاسچر و نیروی واکنش زمین در افراد دارای سندرم انحراف پرونیشن منجر می شود؛ بنابراین، به پژوهشگران، مربیان و متخصصان توصیه می شود برای بهبود کنترل نوسان های پاسچر و نیروی واکنش زمین در افراد دارای سندرم انحراف پرونیشن، تمرین های اصلاحی نظام مند را در برنامه درمانی خود قرار دهند.

ضایعات لیگامان متقاطع قدامی زانو از شایع¬ترین آسیب های ورزشی است (2). از آنجا که هدف اصلی بازتوانی، برگشت تدریجی به سطح فعالیت قبل از آسیب است (3)، هرچه زمان درمان پس از آسیب کوتاه¬تر باشد، نتایج بهتر خواهد بود و بیمار سریع تر به عملکرد خود باز خواهد گشت (4). در این پژوهش، تأثیر تمرینات تسریعی بر عملکرد حرکتی، تعادل دینامیکی و استاتیکی بیمارانی که بازسازی ACL داشته اند ارزیابی شده است. در این تحقیق 30 نفر که عمل بازسازی ACL از طریق BPTB داشتند (با میانگین سنی7/28 سال، قد 7/178 سانتی متر، وزن 97/80 کیلوگرم و سابقه ورزشی 8/14سال) انتخاب و به¬صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری کنترل و تجربی تقسیم بندی شدند. گروه تجربی پروتکل بازتوانی تسریعی (شروع زود هنگام تمرینات دامنه حرکتی، تحمل وزن و بازگشت به ورزش بعد از گذشت 4-6 ماه) (43) را به مدت 24 هفته و گروه کنترل دوره فیزیوتراپی معمول (روش محافظه کارانه) را اجرا کردند. در پایان ماه های سوم، چهارم، پنجم و ششم تعادل پویا با استفاده از آزمون ستاره، تعادل ایستا با آزمون لک لک و عملکرد زانو با لِی تک پا در حداکثر مسافت ارزیابی شد. از آزمون اندازه گیری مکرر و t مستقل برای تجزیه و تحلیل نتایج در سطح 05/0 استفاده شد. در هر دو گروه (بازتوانی تسریعی و فیزیوتراپی) عملکرد اندام جراحی شده ضعیف تر از اندام سالم بود. عملکرد زانوی جراحی شده در گروه تجربی به طور معنی¬داری بهتراز گروه کنترل بود. پایداری ایستا و پویای اندام تحتانی در گروه تجربی بیشتر از گروه کنترل بود (05/0=p). نتایج نشان داد بعد از عمل جراحی و برنامه بازتوانی تسریعی، نقص موجود در عملکرد و تعادل افراد به طور کامل از بین نمی¬رود. همچنین برنامه تمرینات عصبی-عضلانی باید بخش مهمی از برنامه بازتوانی تسریعی را برای بازتوانی بهتر افراد با ACL بازسازی شده، به خود اختصاص دهد.