محمدعلی چراغی

مقدمه: معمولاً اولین برخورد با بیماران بحرانی به وسیله اورژانس پیش بیمارستانی صورت می گیرد و شرایط متغیر و نامطمئن بیماران مستلزم آن است که پرستاران اورژانس پیش بیمارستانی تصمیم گیرندگان با کفایتی باشند تا بتوانند به نیازهای مددجویان خود پاسخ دهند. هدف از این مطالعه بررسی عوامل مؤثر بر نحوه تصمیم گیری پرستاران اورژانس پیش بیمارستانی در شرایط اورژانسی و در حین انجام مأموریت است. روش ها: در این مطالعه کیفی 18 پرستار اورژانس پیش بیمارستانی از پایگاه های اورژانس دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد شرکت داشتند. داده ها با استفاده از مصاحبه های عمیق نیمه ساختاری جمع آوری و برای تجزیه و تحلیل آنها از تحلیل محتوا استفاده شد. متن مصاحبه ها کلمه به کلمه پیاده شد و هم زمان با جمع آوری اطلاعات مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: با تجزیه و تحلیل داده ها پنج درون مایه اصلی به عنوان عوامل مؤثر در تصمیم گیری پرستاران اورژانس پیش بیمارستانی پدیدار شد: 1) عوامل مرتبط با بیمار 2) عوامل مرتبط با پرستار3) عوامل محیطی 4) عوامل مرتبط با همکاران 5) عوامل مرتبط با نوع حادثه و مأموریت. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه درک عمیقی از عوامل مؤثر بر تصمیم گیری پرستاران اورژانس پیش بیمارستانی فراهم می کند. درک عمیق چگونگی تصمیم گیری پرستاران اورژانس پیش بیمارستانی در شرایط اورژانسی و در حین انجام مأموریت و عوامل مرتبط با آن، علاوه بر تسهیل تصمیم گیری های کارآمدتر، بر روی پیامدهای حاصل از مراقبت نیز می تواند مؤثر باشد.

مقدمه: احیای قلبی- ریوی شامل سلسله اقدامات منظم و هدفمندی است که برای بازگرداندن اعمال حیاتی اعضای مهم بدن یعنی قلب، ریه و مغز انجام می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان تأثیر اجرای کارگاه آموزشی بر سطح دانش احیای قلبی- ریوی و مغزی پرستاران بر اساس دستورالعمل سال 2010 انجمن قلب آمریکا در سال 1389 انجام شد. روش ها: این مطالعه، مطالعه ای نیمه تجربی به صورت مداخله ای برای سنجش دانش بلافاصله بعد از آموزش و دانش با تأخیر دو ماهه روی 130 نفر از پرستاران دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. ابزار گردآوری داده های تحقیق پرسشنامه حاوی 20 سؤال بود که بر اساس متون و راهنمای 2010 انجمن قلب آمریکا طراحی شد. شیوه آموزش به دو صورت سخنرانی و عملی طی دو روز و هر روز به مدت 8 ساعت در دو قسمت محتوای پایه و پیشرفته انجام شد و اطلاعات با نرم افزار SPSS و با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: اختلاف معنی دار میزان آگاهی پایه و پیشرفته در مورد احیای قلبی - ریوی با توجه به میانگین نمرات قبل از آموزش (6/ 8) ، بلافاصله بعد از آموزش (9/14) و با تأخیر دو ماهه (2/13) بیانگر تأثیر مثبت آموزش بود. در برخی موضوعات شامل استفاده به موقع از الکتروشوک در ریتم های قابل شوک دادن و اولین اقدام در برخورد با فرد دچار ایست قلبی تنفسی، آموزش کمترین تأثیر را داشت. نتیجه گیری: آموزش اصولی می تواند منجر به افزایش آگاهی پرستاران در زمینه احیای قلبی- ریوی پایه و پیشرفته شود. بر این اساس برگزاری کارگاه ها و دوره های آموزشی منظم به صورت تئوری و عملی توصیه می شود.