این که پژوهشکده ی حفاظت و مرمّت آثار تاریخی-فرهنگی توانسته است اجازه ی چاپ و انتشار تعدادی مجلّه ی علمی، از جمله این نشریه ی وزین دانش حفاظت و مرمّت، را دریافت کرده و به انتشار آن نیز دست یابد، خبر بسیار فرخنده ای است که لازم است جامعه ی مرمّتگران کشور آن را به فال نیک گرفته و ضمن مشارکت فعّال و پیوسته در آن، ʺخانه ی مرمتگران کشورʺ را بیش از پیش ʺخانه ی خودʺ، بدانند. ولی برای آن که بتوان راه و رسم چنین جریده ای را با عنایت به نیازهای جاری کشور، وظایف و مسئولیّت های پژوهشکده، و نیز نظام پژوهشی، آموزشی و اجرایی کشورمان در حوزه ی حفاظت و مرمّت آثار تاریخی-فرهنگی، تبیین و توصیه نمود لازم است ابتدا به دیروز نگاه کرد، بعد در باره ی وضعیّت امروز اندیشه نمود، سپس فردا را دید، و سرِآخر تلاش کرد تا راه مجلّه چنان طرّاحی شود تا ضمن آن که مسئولیّت خود نسبت به مردم، و به ویژه جامعه ی فرهنگی کشور را انجام می دهد، حرکتی پویا، بادوام، ملّی، و پاسخگو نیز داشته باشد. حفاظتگران و مرمّتگران میراث فرهنگی کشور، که به واقع می توان آنها را طبیبان امور فرهنگی کشور دانست، بیش از پیش تشنه ی گفت و گوهای سازنده با یکدیگر در داخل کشور، و با همقطاران خود در بیرون از کشور، هستند و هر چه تعداد مجلّات علمی در این حوزه بیشتر شود، دست یابی به مقصود نهایی، یعنی نگاهداری میراث فرهنگی و معرّفی درست و به کمال آن، امکان یافتنی تر خواهد شد. به بیان دیگر برای آن که بتوان آینده ی پژوهشکده و در نتیجه آینده و شیوه ی کاری نشریّات منتشره از سوی این نهاد مهم را براساس نیازها و اولویّت های میراث فرهنگی کشور و سپس دیدگاه پالایش یافته ی ملّی و جهانی پیرامون امر حفاظت، نگاهداری و مرمّت آثار فرهنگی تعریف و تبیین نمود، لازم است به گذشته و حال اندیشید و بعد توانی دوچندان یافت و به افق های پیشِ رو نظاره کرد؛ دُرُست همان گونه که کوه نوردی تجربه اندوخته در میانه ی راه صعود می ایستد و به راهی می نگرد که تا آن زمان پیموده است، بعد حال خود را می بیند، و سرِآخر، با توانی که از نگاه به گذشته بازیافته است، ادامه ی مسیر می دهد.
