ماهیت زدایی اسطوره های سفیدپوستان: خوانش دلوزی- باروکی از نمایش نامه بی ثباتی های ناهیودا درثِرد کینگ دام اثر سوزان- لوری پارکز (مقاله پژوهشی دانشگاه آزاد)
درجه علمی: علمی-پژوهشی (دانشگاه آزاد)
آرشیو
چکیده
این پژوهش اولین شاهکار نمایشی سوزان-لوری پارکز، بی ثباتی هایِ ناهیودا در ثِرد کینگ دام، را از دیدگاهی جدید بررسی می کند. سبکِ تو در تویِ نمایش نامه نویسی وی -در حالی که داستان های در هم تنیده، یادآور سبک قصه گویی شهرزاد ایرانی است- به ترسیم گذشته پایمال شده سیاه پوستان از سوی قدرت مسلطِ تاریخ نویسی سفیدپوستان تمرکز دارد. این مقاله با دیدگاه دلوزی-باروکی زوایای کمتر دیده شده یا نادید شده سبک دراماتورژی وی را می کاود. پارکز در این نمایش نامه، بر بومی به سبک نئوباروکی، تلفیقی از معماری، موسیقی، اسطوره و هنرهای اجرایی اجرا می کند. فیگورهای نمایش نامه وی که توسط گفتمان مسلط، در ابتدا به «بدن های بدون اندام» تبدیل شده اند، در حال «شدن» به «بدن های اسکیزوفرنی» در طی «مسیر گریزِ» موسیقیایی جازی هستند؛ در حالی که حماسه ستم های رفته بر سیاه پوستان را سر می دهند. در پایان این نتیجه حاصل می شود که نویسنده به عنوان نمایش نامه نویس زن آفریقایی-آمریکایی، سبک دراماتورژی خویش را، در اولین شاهکار نمایشی اش با الهام از ساختاری دلوزی-باروکیِ، از سایر نویسنده های زن سیاهپوست متمایز کرده و به عنوان ابزاری برای مبارزه و مقاومت در مقابل نظام سلطه گر به کارگرفته است. پارکز همان شهرزاد قصه گو است که نه تنها از جان خویش گذشته(ازجان گذشته ای گم شده) بلکه سبک نمایش نامه نویسی سیاهپوستان را نیز بهبود و در نهایت نجات بخشیده است.Dedoxification of White Mythology: A Deleuzo-Baroquean Reading of Suzan-Lori Parks' The Imperceptible Mutabilities in the Third Kingdom
This article attempts to investigate the first major dramatic work of Suzan-Lori Parks from a new angle in suggesting the writer, like the Persian Shahrzad story-teller with interwoven stories/plays, narrates, through a Parksian labyrinthine folding structure, the lost history of African subordinated and discarded by History. Having a Deleuzo-baroquean perspective, this study explores the imperceptible or less-known aspects of her drama that have been muted throughout the White mythological historicism. She portrays, on her neo-baroquean canvas, an amalgamation of myth, music, and performance, while her figures, dis-figured by the dominant discourse, become the schizophrenic bodies that subvert the ruling system in a rhizomatic manner. Moreover, her polyphonic lines of flight in the form of Jazz syncopation, contrapuntally, recite the saga of African-American oppressions. In the end, it is concluded that Parks, as a female African-American playwright, has distinguished her dramatic works from her contemporaneous by designating the Deleuzo-baroquean plateau in her first play, a tool for subverting and undermining the dominant discourse, in the trajectory of Shahrzad's flight to save her dramatic life.
تبلیغات
