مطالعه مقارن حکم عقل در شرع و حقوق ایران
آرشیو
چکیده
پرسش مطرح در این نوشتار آن است که آیا افعال و کردار آدمی بدون این که شارع درباره آنها اظهارنظری کند، فی ذاته دارای ارزش و متصّف به خوب و بد است یا خوبی و بدی آنها بستگی به نظر شارع دارد؟ آیا ملازمه ای بین حکم عقل و حکم شرع وجود دارد؟ اگر عقل به حسن یا قبح کاری حکم داد، آیا همان عقل حکم می کند به این که لازمه این حکم آن است که شرع هم بر طبق آن حکم کند یا خیر؟ به تعبیر دیگر، آیا «کلّ ما حکم به العقل حکم به الشرع» صادق است؟ علمای خاصه و عامه درباره حسن و قبح افعال در این که حکم کننده به حسن و قبح، عقل است یا شرع، اختلاف نظر دارند. در بررسی مقارن سعی شد که قاعده ای با کاربرد کلامی، اصولی و فقهی که در سکوت حقوق و قوانین امروزه نیز کارایی دو چندانی یافته است و در مناطق فراغ می تواند مورد استفاده باشد، تفقه شود. در این مقاله برآن هستیم که به این پرسش ها پاسخ دهیم و کارایی قاعده را در علوم مختلف بیان کنیم. به طور مختصر می توان گفت: همان گونه که عقل، حسن و قبح فعلی را درک می کند، این امر را نیز درمی یابد که آن فعل نزد شارع همان حکم را دارد؛ زیرا در صورت جایز دانستن مخالفت شارع با عقل، یا باید خطا و اشتباه را به خداوند نسبت دهیم یا به عقل، حال آن که هر دوی اینها غیرممکن است و با اثبات ملازمه بین حکم شرع با عقلِ سلیم، به بیان وجود مصادیقی از اعمال این قاعده در قوانین پرداختیم. این قاعده علاوه بر مباحث اخلاقی و کلامی، در علم حقوق امروز نیز کارایی دارد.Comparative Study on Wisdom in Islamic Shariah and Iranian Law
The main question in this study is whether the acts and deeds of a human being are of value in itself, and can be described as good and bad by itself, despite the fact whether the shariah has any comments on it. Or the human actions are neither good nor bad, and being good or bad of an action depends on the shariah comments. Is there any agreement between the rules defined by wisdom and those defined by shariah? In brief, it can be said that as the wisdom can understands and defines if an action is being good or bad, the same it can understand that this action is defined correspondingly by the shariah and the legislator (Allah). It is because of this that the disagreement between the wisdom and the shariah is acceptable, then the mistake should be referred to the legislator (Allah) or the wisdom, which both of the statements are impossible and unacceptable. In this paper the agreement between the defined rules by wisdom (common sense) and shariah is demonstrated; and then many examples of this rule in the law were presented. In conclusion, this rule not only is applicable in the theological and ethical issues, but in law as well.
تبلیغات
