چکیده

Throughout history, numerous exegetes of the Qur’an have presented interpretations of the verses of the Qur’an in accordance with the customary understanding, while not methodically specifying the extent of the validity of the customary understanding, in the process of interpreting the Qur’an. Hence, it is essential to properly clarify the validity and position of customary understanding in the interpretation of diverse types of verses, such as doctrinal verses, ethical verses, verses concerning social and cultural issues, and scientific verses.<br />The results of this study indicate that the customary understanding is admissible as an indication and evidence in the interpretation of the Qur’an and can be used to understand all the concepts of the verses at the level of literal meaning, however, at the level of intended meaning it is only allowed for the understanding of specific verses referring to customary practices, not for metaphysical concepts or verses with specific Qur’anic terminology.

قلمرو اعتبار عرف در تفسیر قرآن

مفسران در طول تاریخ، در تفسیر آیات قرآن، گاه تفسیری متناسب با فهم عرفی، بیان نموده اند اما قلمرو اعتبار فهم عرفی در فرایند تفسیر قرآن را به صورتی روشمند و نظام مند بیان نکرده اند. برخی از مفسران نیز تفاسیری فراتر و یا معارض با فهم عرفی ارائه کرده اند. لذا ضروری است اعتبار و نقش عرف در تفسیر آیات گوناگون از قبیل آیات اعتقادی، آیات اخلاقی، آیات ناظر به مسائل و وقایع اجتماعی و فرهنگی و آیات علمی به درستی تبیین شود. بنابراین با توجه به اهمیتی که روشن شدن جایگاه و اعتبار عرف در روش و قواعد تفسیر قرآن دارد، این پژوهش با روش کیفی و تحلیلی به بررسی گستره اعتبار عرف در تفسیر آیات قرآن می پردازد. نتایج به دست آمده در این پژوهش نشان می دهد که عرف به عنوان ابزار، قرینه و شاهد در تفسیر قرآن قابل پذیرش است و در قلمرو فهم همه مفاهیم آیات در سطح دلالت استعمالی به کار می رود، اما در فهم مراد جدی و مصادیق، تنها در مورد آیاتی کاربرد دارد که در حیطه های مرتبط با عرف باشد، نه مفاهیم فراحسی یا آیات دارای اصطلاحات ویژه قرآنی.
عرف،فهم عرفی،تفسیر عرفی،اعتبار عرف،تفسیر قرآن،

تبلیغات