واکاوی مفهوم زنده بودن در اجراهای دیجیتال و بینارسانه ای با تمرکز بر گزیده ای از آثار بلست ثیری (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
زنده بودن یکی از مفاهیم کلیدی در حوزه مطالعات اجراست. به طور سنتی، زنده بودن عمدتاً در تقابل با ضبط شده بودن یا هر نوع رسانش دیگر قرار داده شده و اجرای زنده در قیاس با فیلم یا سایر فرم های هنری دربردارنده نوعی رسانش، واجد ارزش و اعتبار دانسته شده است. در سال های اخیر نظریه پردازان متعددی از جمله فلیپ اسلندر درباره این مفهوم به بحث و تبادل نظر پرداخته اند. بلست ثیری، یک گروه هنری انگلیسی که در آثارش ترکیبی از گیم های آنلاین و جهان های مجازی را به کار می برد تا به نحوی اجرایی و اینتراکتیو مخاطب را درگیر کند، در آثار متأخرش به بهره گیری از تکنولوژی برای واکاوی مسائل متعدد سیاسی، فرهنگی، اجتماعی روی آورده است. دو اثر بینارسانه ای این گروه با عنوان آدم ربایی و کرن، به طور خاص مسائلی را در خصوص زنده بودن برمی انگیزند و زنده بودن در آن ها به ویژه با در نظر گرفتن تبیین نوین فضا قابل بررسی است. پژوهش توصیفی تحلیلی حاضر با هدف پاسخ به این پرسش انجام شده که با در نظر گرفتن مباحث اسلندر و تعاریف نوین فضا، زنده بودن را چگونه می توان در دو نمونه موردی واکاوی کرد. یافته های پژوهش نشان می دهد این دو اثر بینارسانه ای، زنده بودن را در سطوحی چندگانه و در معنایی کاملاً متفاوت با تبیین های سنتی به نمایش می گذارند. به این معنی که با تعاریف نوین فضا، زنده بودن که پیش تر بر مبنای هم حضوری جسمانی اجراگر و مخاطب در زمان و فضایی مشترک تعریف می شد که مراد از آن مجاورت فیزیکی آن ها بود را اکنون می توان بر مبنای هم حضوری در زمان و فضایی مشترک، اما فضایی که به واسطه تکنولوژی خلق شده، تبیین کرد. به ویژه با فراگیری شبکه های ارتباطی موبایل، در هر لحظه با برقراری ارتباط، فضای نوینی خلق می شود که زنده بودن اثر را به نمایش می گذارد بدون این که لزوماً اجراگر و کاربر در فضای فیزیکی واحدی قرار داشته و هوای مشترکی را تنفس کنند.Exploring the Concept of Liveness in Digital and Intermedial Performances Focusing on the Selected Works of Blast Theory
The concept of liveness is of great significance in performance studies. Traditionally, liveness had been defined in contrast to expressions such as “recorded” or “mediated”, in other words, the live was supposed to materialize in the absence of any sort of mediatization or it was associated with the bodily copresence of performer and audience in the same space and time. In line with such traditional definitions, live performance had been associated with realness and authenticity, while recorded or mediatized forms had been regarded as non-real or inauthentic. However, over the recent years, numerous scholars have theorized about this concept among whom Peggy Phelan and Philip Auslander can be mentioned as the most prominent. Auslander in his book “Liveness: Performance in a Mediatized Culture” raises the significant issue of the status of live performance in a culture dominated by mass media. He questions the traditional definitions of liveness and in particular challenges Phelan’s ontological view. The Present study aims to explore the concept pf liveness in digital performances and uses Auslander’s observations in “Digital Liveness” as its starting point. Since his ideas can be applied to several categories of digital performance particularly the categories involving human- machine interaction, robots and the internet, this research focuses on analyzing two works of Blast Theory, one of the pioneering artistic groups that create creative, inventive and interactive work, namely Kidnap and Karen which demonstrate different characteristics. The question this article aims to answer is: in what sense can these works be regarded as live in light of new findings in this field. The results demonstrate that although these two works cannot be regarded as live in the traditional sense of the word, they demonstrate liveness in different levels considering new spaces created by the utilization of new media and mobile communication networks. Furthermore, issues are raised regarding the authenticity of considering the real and the virtual world as two separate entities.
تبلیغات
