تحلیل تئوری تحدید مسئولیت مالکان کشتی نفتکش در قبال جبران خسارت ناشی از آلودگی نفتی در حقوق دریایی ایران و کنوانسیون مسئولیت مدنی (سی ال سی) (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
یکی از موارد مسئولیت دولت ها در جهت حفظ محیط زیست، جبران خسارت ناشی از فعالیت نفتکش ها است. کنوانسیون بین المللی مسئولیت مدنی جبران خسارت ناشی از آلودگی نفتی مصوب 1969 (کنوانسیون) و قانون دریایی ایران، به موضوع مسئولیت دولت ها، مالکان شناورها و کشتی ها، صاحبان پالایشگاه ها و تجهیزات ساحلی و دریایی برای خسارات آلودگی نفتی ناشی از اقداماتشان توجه داشته اند. تحقیق حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و با بررسی دو سند، به این سؤال پاسخ می دهد که شیوه های جبران خسارت آلودگی های نفتکش ها در حقوق ایران و کنوانسیون چگونه است و چه استثنائاتی دارد. یافته ها حاکیست که با اثبات عناصر آن، می توان چنین مسئولیتی را درصورت تقصیر، به صورت نامحدود برعهده دولت صاحب پرچم و مالکان و بهره برداران قرار داد و اگر مالک کشتی اثبات کند بروز خسارت تماماً یا جزئاً ناشی از عمل شخص زیان دیده علیه مالک بوده، می تواند از مسئولیت مبرّا باشد. درخصوص جبران خسارت کنوانسیون روش هایی را برای تأمین منابع مالی خسارات پیش بینی کرده است. در مقام مقایسه قانون ایران و کنوانسیون، حقوق دریایی ایران در مواد 75 به بعد قانون دریایی، تحدید مسئولیت مالک کشتی را بر مبنای نظریه تقصیر پذیرفته؛ درحالی که کنوانسیون به جز بندهای 2 و 3 ماده 4، بر مبنای مسئولیت مطلق مالک کشتی را مسئول هر گونه خسارت آلودگی ناشی از تخلیه یا نشت نفت در زمان بروز حادثه، می داند و از بند 4 ماده 3 برمی آید که در جهت نظریه خطر، هیچ گونه دعوایی جز در چارچوب کنوانسیون علیه مالک قابل طرح نیست.Analysis of Mitigating Theory of Oil-Tanker Owner's Liability for Reparation of Damages Caused by Oil Pollution in Iranian Maritime Law and International Convention for Civil Liability for Oil Pollution Damage (CLC)
One of the states’ responsibilities for protection of the environment, regards compensation of the damages caused by oil-tankers. The International Convention on Civil Liability for Oil Pollution Damage (CLC) 1969 and Iranian Maritime law, have paid attention to the responsibility of states, vessels and tankers owners, refineries, beavh and offshore facilities proprietors for Oil damages caused by their activities. The present paper adopts a descriptive-analytical approach and by analyzing two instruments, tries to answer the question as to reparation methods for oil tankers pollution in Iranian law and CLC convention and their exceptions. The research’s findings show that by proof of elements, unlimited responsibility can be placed on flag state, owners and operators and if shipowner can prove damage is wholly or partially due to injured party’s own action, he can be exempt from responsibility. In the case of reparation, the Convention has envisaged methods for financing of damages. In comparison of Iranian law and convention, Iranian maritime law in articles 75 onward, has approached limitation of shipowner’s liability on the basis of fault theory while except for sections 2, 3 article 4, the convention holds the shipowner responsible for any damages resulting from discharge or oil leak in the time of accident, on the basis of strict liability and it comes from section 4, article 3 that no claim is heard against the owner except according to the convention, on the basis of risk theory.
تبلیغات
