جنایات زیست محیطی و زیست بوم کشی (اکوساید) در دریا: به سوی جرم شناسی آبی جدید
آرشیو
چکیده
این پژوهش رویکردی میان رشته ای را برای مطرح نمودن مفهوم «جرایم زیست محیطی» در محیط آبی اتخاذ و از علوم دریایی، مطالعه حقوق کیفری و حقوق محیط زیست و جرم شناسی آسیب های زیست محیطی، استفاده نموده است. نمونه هایی از اقدامات و رفتارهای نگران کننده ای نظیر ارتکاب جرم توسط جرایم سازمان یافته فراملی و بهره برداری بیش از حد از منابع دریایی، چه قانونی و چه غیرقانونی، و آمار حفاظت، دادخواهی و مجازات، ازجمله طرح و اظهارات پیشنهادی جهت توافق و اجرای قوانین بین المللی اکوساید را مورد بحث و بررسی قرار می دهد. یکی از عناصر کلیدی سیاست خط مشی پایان دادن به اکوساید، در اولویت قراردادن اتخاذ فناوری هایی است که ایمن و تجدیدپذیر هستند. پژوهش ما با توصیف روش ماهیگیری آلمادربا (یک تکنیک پیچیده و باستانی برای به دام انداختن و صید ماهی تن آبی اقیانوس اطلس است که در ابتدا توسط فنیقی ها استفاده می شد و در دوره اسلامی در جنوب شرقی ایبریا به شکل کنونی آن توسعه یافت) به پایان می رسد تا نشان دهد که راه هایی وجود دارد که در آن ها می توان اصول پایداری و تجدیدپذیر را به روشی اخلاقی و منصفانه در زمینه آبزی پروری مدرن به کار برد.Eco-crimes and Ecocide at Sea: Toward a New Blue Criminology
This essay adopts an interdisciplinary approach to consider the meaning of ‘eco-crime’ in the aquatic environment and draws on marine science, the study of criminal law and environmental law, and the criminology of environmental harms. It reviews examples of actions and behaviors of concern, such as offences committed by transnational organized crime and the legal and illegal over-exploitation of marine resources, and it discusses responses related to protection, prosecution and punishment, including proposals for an internationally accepted and enforced law of ecocide. One key element of the policy and practice of ending ecocide is the call to priorities the adoption of technologies that are benign and renewable. Our study ends with a description of almadarba fishing method (a complex and ancient technique for trapping and catching Atlantic Bluefin tuna, which was originally used by the Phoenicians and developed into its current form in the Islamic period in southeastern Iberia). To showing that there are ways in which sustainable and renewable principles can be applied in an ethical and fair way in modern aquaculture.