بررسی و نقد نظریه دیوید هیوم درباره منشاء لذتِ تراژیک (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
آنچه درمورد تراژدی برای هیوم تامل برانگیز است ذات متناقض نمای «لذت تراژیک» است. هیوم می پرسد چرا ما از دیدن تراژدی نمایشی سرشار از رنج و محنت لذت می بریم؟ از منظر هیوم این لذت منطقی نیست. هیوم تلاش می کند در مقاله ی درباره تراژدی به واسطه ی نظریه ی «تبدیل» این تناقض را توضیح دهد. بر طبق این نظریه، تألم تراژیک، مغلوب انفعال ناظر بر زیبایی (حظ استتیک) شده، در نتیجه آنچه در وهله ی اول دهشتناک است به واسطه ی بیان زیبایی شناختی به منشأیی برای لذت تبدیل می شود. بنابراین دیدگاه هیوم به تراژدی و راه حلی که او برای توجیه ذات متناقض نمای تراژدی ارائه می دهد تحت تأثیر رویکرد سوبژکتیو و روان شناختی او به مفهوم ذوق و زیبایی است. هیوم معتقد است که هر امر دهشتناکی می تواند به واسطه ی بیانی زیبایی شناختی به منشایی برای لذت تبدیل شود. ما در این مقاله ضمن شرح نظریه هیوم نشان خواهیم داد که نمی توان آنچه لذت تراژیک خوانده می شود را صرفا به نظریه ی «تبدیل» و مقوله ی «بیان زیبا» تقلیل داد. چرا که بنابر دیدگاه خود هیوم یک انفعال قوی تر نمی تواند به دست یک انفعال ضعیف تر مغلوب شود، چه برسد به اینکه بخواهد دگردیسی پیدا کند. ایده ی هیوم تراژدی را صرفا به ارزش های «ایدیوسینرکراتیک» (بیان هنری) آن تقلیل می دهد. فرضیه ی ما این است که عناصر به مراتب عمیق تری در شکل دهی به لذت تراژیک دخیل هستند. ما با تاکید بر آرای فیلسوفان دیگری همچون ارسطو و نیچه نشان خواهیم داد که لذت تراژیک می تواند نتیجه ی نوعی تعرف تراژیک (بازشناخت) و تزکیه ی اخلاقی (کاتارسیس) باشد. به دیگر سخن فرضیه ی ما این است که تبدل رنج به لذت در تراژدی نه مقوله ای صرفا روان شناختی، بلکه در وهله ی اول امری معرفتی و هستی شناسانه است. همچنین مثالِ تراژدی نشان می دهد که زیبایی آن چنان که هیوم و بعدها کانت می پنداشتند قابل تقلیل به صرف قوه ی حکم ذوقی نیست. چرا که در این صورت، بنا بر قاعده، ما نمی بایستی از تراژدی لذت ببریم.Criticism of David Hume's view on the origin of tragic pleasure
What is striking about tragedy for Hume is the paradoxical nature of 'tragic pleasure'. Hume asks why we enjoy watching tragedy - a show full of pain and suffering? From Hume's point of view, this pleasure is not rational. Hume tries to explain this paradox in his essay about tragedy through the theory of "conversion". According to this theory, what we call the impression of tragic pain is overcome by a stronger impression called aesthetic pleasure. As a result, what is initially terrifying and painful becomes a source of pleasure through the aesthetic expression. Therefore, Hume's view of tragedy and the solution he offers to justify the paradoxical nature of tragedy are influenced by his subjective and psychological approach to the concept of taste and beauty. Hume believes that every horrible and painful thing can turn into a source of pleasure through an aesthetic expression. In this article, while describing Hume's theory, we will show that what is called “tragic pleasure” cannot be reduced to the theory of "conversion". Because according to Hume's own view, a stronger impression cannot be defeated by a weaker impression. Hume's idea reduces tragedy to its "idiosyncratic" values (artistic expression). Our hypothesis is that far deeper elements are involved in making tragic pleasure. Emphasizing the views of other philosophers such as Aristotle and Nietzsche, we will show that the tragic pleasure can be the result of a kind of tragic recognition (Anagnorisis) and catharsis. In other words, our hypothesis is that the transformation of suffering into pleasure in tragedy is not a purely psychological category, but first of all an epistemological matter. Also, the example of tragedy shows that the beautiful - as Hume and later Kant thought - cannot be reduced to the taste judgment. Because then, as a rule, we shouldn't enjoy tragedy.