Le jeu parodique de genre dans Les Fleurs bleues de Raymond Queneau (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
La question de genre reste toujours l’une des problématiques remarquables chez la plupart des écrivains et théoriciens. Raymond Queneau n’en est pas exclu. Il parodie les Surréalistes en imitant le genre "romanesque" qu'ils ont d'abord refusé puis pratiqué. Lorsque Queneau décide d’écrire Les Fleurs bleues, l'œuvre étudiée dans cette recherche, il est totalement contre les idées et les attitudes du groupe de Breton. Ainsi, dans ce livre peu «surréalistique», Queneau tente de parodier la classification générique (les cinq principaux genres littéraires: la poésie, le roman ou le genre narratif, le genre théâtral, le genre argumentatif, le genre épistolaire) en rédigeant un roman ayant le genre hybride. En effet, le genre estimable selon Queneau n’est ni le genre idéal et merveilleux que proclame le surréalisme qui se méfie du genre romanesque et l’exclut, ni les genres classifiés. Ainsi, la question qui se pose et à laquelle cette étude tentera de répondre, est celle de relation de Queneau avec le roman en tant que genre littéraire et forme esthétique. Au cours de cette recherche, nous nous interrogerons sur le genre auquel appartient l'œuvre de Queneau, Les Fleurs bleues, et nous démontrerons que ce roman présentant une hybridation de sous genre, pourrait être classifié comme un roman historique et en même temps comme celui de policier.بررسی بازی های گونه ی ادبی در گل های آبی اثر ریمون کنو
نقیضه پردازی یکی از مفاهیم بسیار ابهام برانگیز حوزه ادبیات است. ما همه روزه این مفهوم را به صورت ناخود آگاه به کار می بندیم و یا کاربرد آن را در محیط اطراف خود می بینیم. هنگامی که از نقیضه سخن می گوییم، نام بردن از کنو اجتناب ناپذیر است. او در سال 1924 به گروه سورئالیست ها پیوست و کتاب گل های آبی را در سال 1965 پس از کناره گیری اش از جریان سورئالیسم نوشت. این رمان از ساختار داستان نویسی پیچیده ای برخوردار است. از میان تمامی بیش متن ها، در این تحقیق بیشتر بر نقیضه سازی مکاتب و اصول آن نزد کنو متمرکز می شویم. او مکتب سورئالیسم را با زیر سؤال بردن مفاهیم و اصول پایه ای آن ها به نقیضه می کشاند. اما سؤال اصلی و شاید به گونه ای خط مشی این تحقیق، بررسی راهکارهایی است که کنو برای نقیضی نمایی مفاهیم مبین و شاخص مکتب سورئالیسم به کار می بندد: اول اینکه، کنو چطور این مکتب را از طریق تخریب تصویر ذهنی خواننده زیر سؤال می برد و چطور تمام نظریات سورئالیست ها را راجع به گونه ی ادبی به نقد می کشاند، و در آخر اینکه آثار او به چه گونه ی ادبی تعلق دارند؟