بررسی برخی از مؤلفه های نقد فرمالیستی در سروده مانوی اَنگَد روشنان
آرشیو
چکیده
انگدروشنان یک منظومه بلند مانوی، درباره سفر روح پس از رهایی از زندان تن به جهان روشنایی است. در این مقاله، سعی بر آن است که با شیوه کتابخانه ای، پس از بررسی چگونگی وزن، قافیه و محتوا، به بررسی فرمالیستی این سروده نیز پرداخته شود تا بدانیم که آیا می توان سرودهای باستانی را از منظر جدیدترین مکاتب نقد ادبی واکاوید یا خیر؟ نزد فرمالیست ها، عدول از هنجار یا هنجارگریزی، غریب سازی و آشنایی زدایی از طریق کاربرد صنایع بیانی و صنایع بدیعی، برجستگی واژه و لفظ در ادبیات و بیان غیرمتعارف، غیربومی و غیر معمول تجربه و حقیقت راه رسیدن به ادبیت متن است. با بررسی متون بازمانده باستانی ایران، به سادگی پی می بریم که شروع آفرینش های ادبی و شعرگونه در ایران، به زمان های دور می رسد و ایرانیان از دیرباز با آرایه های ادبی، هنجارگریزی، بیان خیال انگیز و عاطفه مند و ... آشنایی داشته و از آنان در نوشته و سروده های خود استفاده می کردند. سروده انگدروشنان، 135 مصراع دارد و دارای ابیاتی تکیه دار و بی قافیه است. در سرودنامه انگدروشنان، صنایع لفظی و معنوی بسیاری مانند تنسیق صفات، ابداع، تشبیه، تشخیص و مبالغه به چشم می خورد. همچنین از هنجارگریزی نحوی و واژگانی نیز به عنوان یکی از راه های ادبی کردن زبان در این سروده استفاده شده است. ساخت ترکیبات وصفی نو و اضافه های استعاری و تشبیهی نیز از راه های هنجارگریزی واژگانی است که سراینده از آنها غافل نبوده است. شاعر همچنین برای تأثیرگذاری بیشتر در مخاطب، از هماهنگی القایی آواها برای تداعی اندیشه و توصیفات خود استفاده کرده است.Exmining some components of Formalistic criticism in Manichaean’s poem: Angad Rošnān
Angadrošnān is one of the long manichaean poems, which is about the journey of the soul after being freed from the prison of the body to the world of lights . In this article, we try to survey the meter, rhyme and subject of this poem, and also to criticize it based on Formalism to know is it possible to analyze the ancient hymns through the newest schools of literary criticism or no? The research method in this article is the library method. according to Formalism, devation, defamiliarization by using literary techniques, prominence of the word in literature, unconventional expression, non-native and unusual of experience and truth is the way to reach the literaryness of the text. By examining the surviving ancient texts of Iran, we simply realize that the beginning of literary and poetic creations in Iran dates back to ancient time and Iranians have long been familiar with literary techniques, devation, non-normative, imaginative and emotionall expression and they use them in their writings and poems. Angad Rošnān has 135 hemistichs and has unrhymed verses. In Angad Rošnān’s hymns, many literary techniques can be seen, including conglobation, Invention, simile, Personification and Exaggeration. Also syntactic and lexical devation have been used as one of the ways to make a literary text. Making new descriptive and metaphorical compounds are also ways of avoiding the norms of vocabulary that the poet was not unaware of. The poet has also used the induced harmony to induce his thoughts and descriptions in order to have greater impact on the readers.