بررسی محذور تأسیس فقه جدید در اثبات حکم با قاعده لا ضرر
آرشیو
چکیده
قواعد فقهی گزاره هایی کلی هستند که نقشی کلیدی در استنباط احکام شرعی دارند. قاعده لا ضرر از جمله این قواعد است که به موجب آن هرگاه احکام موجود در شریعت اسلام سبب ایراد ضرر بر مکلفین گردد مرتفع می شود. اشکال مهمی که به قاعده فوق الذکر وارد شده، این است که در موارد عدم قانون گذاری شارع مقدس، لا ضرر کارایی لازم را نداشته و به موجب آن نمی توان احکامی وضع نمود که ورود ضرر را خنثی نماید چراکه در این صورت با محذور بزرگ تأسیس فقه جدید روبرو است. نکته فوق الذکر اساسی ترین محور مطالعه در پژوهش حاضر است. نگارنده به این نظریه نقد جدی دارد و در پژوهشی توصیفی - تحلیلی ضمن برشمردن قائلان و منکران شمولیت بر امور عدمی محذور ارائه شده توسط ایشان را در محک نقد فقهی قرار داده است. ضرورت بحث از آن روست که در فرض اثبات جریان قاعده در امور عدمی، می توان از این ظرفیت برای پاسخگویی به مسائل مستحدث و چالش های گوناگون فقهی در موارد خلأ قانونی بهره جست. نتیجه گیری بحث این است که تأسیس فقه جدید فی نفسه نمی تواند محذوری بر اثبات حکم با قاعده لا ضرر باشد؛ لذا لا ضرر اطلاق دارد و مفاد قاعده هم نفی حکم است هم اثبات حکم؛ لذا لا ضرر هم توان وتو و بی اثر کردن احکام ضرری را دارد و هم توان وضع حکم و قانون گذاری.متن
Examining of Obstacle of the Establishment of a New Jurisprudence in Proving the Verdict with the Rule of No-Harm
Jurisprudential rules are general propositions that play a key role in deriving sharia rules. The rule of no-harm is one of these rules, according to which whenever the provisions of Islamic law cause harm to the obligees, it is lifted. An important drawback to the above rule is that in cases of non-legislation of the Holy Shari'a, no-harm did not have the necessary efficiency and accordingly, no rulings can be made to neutralize the loss, because in this case, he is faced with the great obstacle of establishing a new jurisprudence. The above point is the most basic focus of the study in the present study. The author has a serious critique of this theory and in a descriptive-analytical research, while enumerating the proponents and deniers of inclusion on the non-existent matters presented by them, he has put them in the test of jurisprudential criticism. The necessity of the discussion is that, assuming the proof of the rule in non-existent matters, this capacity can be used to respond to emerging issues and various jurisprudential challenges in cases of legal vacuum. The conclusion of the debate is that the establishment of a new jurisprudence in itself cannot be a barrier to proving the verdict with the rule of no-harm. Therefore, no-harm is unconditional and the provisions of the rule are both the negation of the verdict and the proof of the verdict; Therefore, no-harm has the power to veto and neutralize harmful judgments, as well as the power to enact and legislate.
تبلیغات
